zakażenia5
(cmtomclriiis). posocznicy lub infekcji dróg moczowych. Do innych rzadkich powikłań należą: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, ropnie oraz zapalenie wsicidzia.
t Objawowe zakażenia GBS u ciężarnych cechuje podwyższona temperatura ciała, złe samopoczucie, tkliwość mięśnia macicy, dreszcze i uplawy. Zakażenia połogowe charakteryzują się nagłym wzrostem temperatury ciała i niebezpieczeństwem uogólnienia. Jednak u 10-30% zakażonych ciężarnych wspomniane objawy nie występują, a u 5% z nich stwierdza się wyłącznic bczobjawową bakteriurię.
Stwierdzenie u ciężarnej zakażenia GBS jest istotne, może ono bowiem być przyczyną porodu przedwczesnego, przedwczesnego pęknięcia błon płodowych i innych poważnych powikłań u płodu oraz noworodka.
Wśród możliwych dróg transmisji zakażenia do płodu należy wymienić zakażenia przczłożyskowe oraz wstępujące — także przez nieuszkodzone błony płodowe. Konsekwencją zakażenia płodu paciorkowcami grupy B może być obumarcie wcwnątrzmaciczne płodu. U płodów zakażonych GBS stwierdza się często zaburzenia czynności serca podczas porodu, u noworodków zaś niskie pH krwi pępowinowej i kwasicę metaboliczną.
Zakażenie noworodka następuje w większości przypadków podczas przejścia przez kanał rodny (ryzyko transmisji 70%) lub przez kontakt z zakażonymi osobami (ryzyko transmisji 17-45%).
Wykazano, że około 10-20% noworodków matek ze Streptococ-cus agalactiae ulega kolonizacji, a ryzyko ich zachorowania wynosi 1-4%.
Wykrywanie zakażeń GBS opiera się na hodowli i identyfikacji bakterii z wymazów z pochwy i odbytu pobranych od chorych. Wykorzystuje się również inne tradycyjne metody bakteriologiczne.
W ostatnich latach zastosowanie znalazły także metody genetyczne.
W okresie okołoporodowym u kobiet z dodatnimi posiewami w kierunku obecności GBS zaleca się podawanie penicyliny G co 4 godziny do chwili porodu. Stosuje się także ampicylinę. Leczenie kontynuuje się przez 10-14 dni po porodzie. Alternatywę stanowi podanie erytromycyny lub klindamycyny.
3.12.2. Zakażenie mikoplazmami
Mikoplazmy są najmniejszymi spośród znanych drobnoustrojów wolno żyjących. Charakteryzują się wieloma unikalnymi cechami. W odróżnieniu od bakterii mikoplazmy nie posiadają ściany komórkowej; ich błona cytoplazmatyczna zawiera dużą ilość steroli, a komórka i genom są mniejsze niż u bakterii. Replikacja mikoplazm.
w przeciwieństwie do wirusów, odbywa się poza komórką gospodarza.
W drogach rodnych występują trzy spośród piętnastu izolowanych od ludzi gatunków, a mianowicie: Mycoplusma hominis. Ureaplasma urealylicitm i Mycoplusma genitalium. Zakażenie przenoszone jest drogą płciową i podczas porodu, w wyniku kontaktu płodu z wydzieliną dróg rodnych matki.
Zakażenia mikoplazmami stwierdza się u 40-70% ciężarnych. W większości przypadków nic obserwuje się objawów chorobowych.
Zainteresowanie położników i neonatologów zakażeniami wywołanymi przez mikoplazmy wynika ze stwierdzenia związku między kolonizacją pochwy mikoplazmami a zakażeniem i wewnątrzmacicz-nym obumarciem płodu, porodem przedwczesnym, małą masą uro-dzeniową noworodków i nawracającymi poronieniami. Zakażenie wrodzone noworodka może objawiać się w postaci zapalenia płuc lub zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.
W diagnostyce zakażeń wywołanych przez mikoplazmy znajdują zastosowanie metody hodowlane. Są one jednak długotrwale i kłopotliwe.
Istnieją sprzeczne poglądy dotyczące konieczności leczenia ciężarnych. u których stwierdzono zakażenia mikoplazmami.
3.12.3. Zakażenia wirusami 3.12.3.1. Zakażenia Herpesviridae
Do rodziny Herpesviridae należą trzy podrodziny Alphaherpesviri-nae, Belaherpesnirinae, Gammalierpesvirinae. Patologiczne procesy u ciężarnych i płodów wywołują następujące wirusy należące do wszystkich trzech podrodzin: Alphaherpesvirinae (wirus opryszczki
- Herpes simplex typu I i typu 2, wirus ospy wietrznej i półpaśca
- Varicella virus, czyli wirus Herpes typu 3), Belaherpesvirinae (wirus cytomegalii człowieka, czyli wirus Herpes typu S) i Gammaher-pesyirinae (wirus Epsteina-Barr, czyli wirus Herpes typu 4, wirusy Herpes typu 6 i 7).
Zakażenie wirusem opryszczki (Herpes simplex virus - HSV-1, HSV-2). Różnice cech biologicznych pozwalają na wyodrębnienie dwóch typów wirusa opryszczki pospolitej: typu I (HSV-I) i typu II (HSV-2). Zakażenia wirusami Herpes prowadzą do pierwotnego ich namnażania w komórkach wrót i dróg wniknięcia, a następnie do stałego zasiedlenia się wirusa (latencja wirusa w komórkach zwojów nerwowych, limfocytach B, monocytach), dlatego może dojść do ponownego jego przemieszczenia podczas zakażenia nawrotowego. Zbadaó wynika, że podczas zakażenia latentnego dochodzi do inte-
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
IMG201106206 Infekcje dróg moczowych (infokcjo wstępujące) Ureapfasma urea/yt/cum zapalenie cewki m
DSC01870 Drogi zakażenia • IV i S.C. posocznica lub ronienie ■ PO postać trzwma
1392992c5141116507438 12528895 n formie, należy przedstawić charaktery stykę tych spółek (to. co odr
tmp1AA 1 ym: cieczami lub łatwopalnymi stopami metali. Do często stosowanych ritatancji należą: rozt
DSCN4346 Zakażenia dróg Zakażenia dróg moczowych moczowych Zakażenia dróg moczowych, obok infekcj
IMGB45 Zakażenia dróg moczowychCzynniki ryzyka:- cewnikowanie pęcherza moczowego ZUM u cewnikowanych
IMGB47 Zakażenia dróg moczowychPostacie kliniczne: bezobjawowa bakteriuria ostre zapalenie pęcherza&
IMGB50 Zakażenia dróg moczowych Profilaktyka ZUM u cewnikowanych pacjentów: f£ przestrzeganie zasad
IMGB57 Zakażenia miejsca operowanego ^najczęstsza infekcja po zabiegach operacyjnych otrzecie co do
Tabela 10.1 Kryteria rozpoznawania zakażeń dróg moczowych Kategoria Objawy kliniczne Badania
10.2. Typ drobnoustrojów W zakażeniach nerek i dróg moczowych uczestniczą najczęściej następujące
więcej podobnych podstron