188 189 2
Ryc. 75. Wirki, larwa i rozwój wegetatywny. A — larwa Mullera, wygląd ogólny, B — przekrój, C — rozród wirka trójjelitowego przez podział poprzeczny; c — organ czołowy, g — otwór gębowy, j — zawiązek jelita, m — zwój mózgowy, o — oczko
podziałów zlokalizowana jest poza gardzielą. U wielu Catenulida i Macros-tomida podziały poprzeczne prowadzą do powstawania czasowych kolonii, złożonych z łańcuchów osobników potomnych, zwanych zooidami. Najstarsze zooidy odrywają się i rozwijają w osobniki zdolne do rozrodu.
U niektórych wirków trójjelitowych występuje rozmnażanie poprzez frag-mentację. Polega ono na rozdzieleniu się ciała na wiele części, które podlegają przeorganizowaniu do małych, ale w pełni ukształtowanych pod względem morfologicznym organizmów, rozwijających się w postacie dojrzałe. U części gatunków fragmenty encystują się w substancji śluzowatej, a dopiero po tym podlegają reorganizacji.
Rozmnażanie płciowe. Zapłodnienie jest głównie wewnętrzne, bardzo rzadko zewnętrzne. Wewnętrzne, u gatunków hermafrodytycznych, jest najczęściej krzyżowe, rzadko występuje samozapłodnienie, któremu zapobiega protandria. U prymitywnych grup występuje zapłodnienie hipodermalne, polegające na przebiciu cirrusem wora powłokowego i wprowadzeniu nasienia do paren-chymy, skąd plemniki dostają się do żeńskich dróg rodnych.
Endolecytalne jaja są mniej lub bardziej zdeterminowane, bruzdkują całkowicie, mniej lub bardziej spiralnie (pierwotny sposób), typowe bruzdkowanie spiralne występuje u wirków wielojelitowych. Z jaj pobruzdkowanych powstają stereoblastule, rzadko celoblastule, a gastrulacja zachodzi przez epibolię lub migrację i rozwija się stereogastrula. Rozwój pozazarodkowy przebiega wprost lub. jak u nielicznych wirków wielojelitowych, występuje larwa Mullera (ryt. 75A, B) albo larwa Gotta. Larwa Mullera ma kształt jajowaty. Na jej szczycie występuje narząd zmysłowy z pękiem witek, chemoreceptor, a w równiku 8 orzęsionych płatów. Otwór gębowy jest zlokalizowany na dolnej stronie larwy i poprzez prostą gardziel prowadzi do ślepo kończącego się workowatego jelita, otoczonego parenchymą. Larwa ogólną budową przypomina trochoforę,
larwę charakterystyczną dla pierścienic. Po krótkim życiu planktonowym larwa opada na dno zbiornika wodnego, następuje resorbcja orzęsiónych płatów, wydłużenie ciała i rozwój narządów wewnętrznych. Larwa Gólta ma tylko cztery płaty orzęsione. U niektórych Catenulida w rozwoju pozazarodkowym postać dojrzałą poprzedza prostsze stadium robakowate. uznawane za larwę.
Jaja ektolecytalne bruzdkują nieregularnie, niezdeterminowanie. W dalszym rozwoju występuje anarchia blastomerów, polegająca na czasowym rozejściu się blastomerów, ich przemieszczeniu się pomiędzy komórki żółtkowe, a dopiero w okresie organogenezy ponownym skupieniu się i zróżnicowaniu w narządy i układy. Rozwój pozazarodkowy, zarodków powstałych z jaj ektolecytalnych, zachodzi bez larwy.
SYSTEMATYKA
Wirki rozdziela się na 2 podgromady:
Archoophora,
Neoophora,
głównie na podstawie rodzaju produkowanych jaj: ekto- lub endołecylalnych i rodzajów żeńskich układów rozrodczych (por. ryc. 74B i C).
Podgromada: Archoophora
Podgromada obejmuje wirki produkujące jaja endolecylalne, bruzdkujące mniej lub bardziej spiralnie albo całkowicie spiralnie. Rozdziela się ją na 6 rzędów, biorąc pod uwagę głównie wykształcenie układów pokarmowego i rozrodczego.
Rząd: wirki bezjelitowe — Acoela
Gatunki morskie, grzbieto-brzusznie spłaszczone, drobne, do 2 mm długie. Żyją w morzach półkuli północnej, głównie przy brzegach. Nieliczne gatunki są komensalami żyjącymi w układach pokarmowych szkarłupni. Odcinek głowowy słabo zaznaczony. Występują tylko otwór gębowy albo otwór gębowy i prosta gardziel. Brak jelita i układów wydalniczego oraz rozrodczego. Mogą występować czasowe gonady, ale bez dróg wyprowadzających. W worze powłokowym mogą występować otwory płciowe wyprowadzające gamety z parenchymy. Układ nerwowy zbudowany tylko z sieci subepidermalnej albo subepidermalnej i submuskularnej. Niewielkie zagęszczenia sieci w odcinku głowowym, w tułowiu różna liczba pni podłużnych, połączonych licznymi poprzeczkami. Statocysty i ocelle.
Najbardziej znanymi rodzajami są: AJronta, Polychoerus, Convoluta.
Corwoluta roskoffensis żyje w symbiozie z zoochlorellami zasiedlającymi parenchymę. Wykazuje silny fototropizm dodatni. Masowo pojawia się w cieśninie La Manche.
189
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
NAUKI HUMANISTYCZNE I SPOŁECZNE NA RZECZ BEZPIECZEŃSTWA Ryc. 2. Procedura tworzenia planu rozwoju pr
skanuj0012 (2) Ryc. 75. z piętką, miecz, grot i sztylet z Radzlmia h kultury łużyckiej).
P3190402 Ryc. 75. BIAŁA PODLASKA. Projekt budowy
IMG?27 (2) Ryć. 75. Kierunki mk? sef najważniejszych taksonów drzew na obszar Polski w holocenie (wg
skanowanie0209 Seeman M. 13, 160, 188, 189 202, 211, 219, 225, 259, 260, 261, 301v 401 Sei
188 189 188 Rys. 5*73* Komórka statycznej pamięci RAM: a) bipolarna, b) MMOS rzy przerzutnlk, połącz
224 225 2 Ryc. 91. Tasiemiec uzbrojony, rozwój. A — kolejne stadia rozwoju zarodkowego, B — onkosfer
64 (66) Ryc. 75. Technika funkcjonalna barku Ryc. 76. Technika funkcjonalna barków i karku w pozycji
CCF20080704 031 (2) 72 Ryc. 32. Stadium niezróżnicowane rozwoju przewodów śródnerczowych i przyśródn
32 (309) Ryc. 74. Powiększenie rękojeści szabli Ryc. 75. Szabla typu węgiersko-polskiego z końc
188 189 188 rzy przerzutnlk, połączony z liniami bitowymi poprzez układy bramkujące oraz Tg, Tg. Zap
więcej podobnych podstron