1 (103) 2

206 Wybór autorów polskich

nach wiszą piękne zbroje, komora niepróżna; wódki gdańskiej nawet mamy puzderko i parę gąsiorków Wołoszyna; w piwnicy zawsze jest kilkanaście beczek miodu, wiśniaku i krupniczku, czyli zaprawnej gorzałki.

Powiadam ci, moja droga, że jakeśmy na Najświętszej Panny Zwiastowanie na odpust do Granowa pojechali, było na co patrzeć. Ojciec na dzielnym koniu cisawym, w rząd pozłocisty przebranym, jechał naprzód z tęgą miną; miał kontusz popielaty z galonikiem srebrnym, robotą u kołnierza z tatarska, żupan różowy grodeturowy w kostki, pas złocisty; na to kireja zielona, wilkami podszyta, z potrzebami jedwabnymi; karabela niepospolita u boku, dwa pistolety w mosiądz oprawne za pasem, a na głowie czapka wysoka z siwym barankiem. My za nim w porządnej bryce krytej, czterokonnej, jechałyśmy żywo. Matka miała na sobie jubkę szafirową, siwymi barankami podszytą, kontusik i kołpaczek amarantowy z sobolem. Anulka i ja włożyłyśmy także na ten dzień nowe czerwone kuczbajki i kontusiki barankowe. A i braciom było niczego w nicowanych świeżo żupanach, w porządnych czapkach i pasach. Wszyscy w domu bożym mieli na nas oczy zwrócone. Mamy teraz i pachołka, ale nie takiego warchoła jak dawniej; ten bardzo porządnie ubrany, ma węgierkę z siwego sukna, potrzeby u niej zielone, guziki cynowe, kamizelka zielona, pas zielony rasowy. Ta barwa wisi zawsze na kołku w jadalnej izbie, ale skoro są goście, zaraz się w nią ubiera i nie wiem, czyjej będzie miał na długo, bo jak ci już pisałam, na gościach u nas nie zbywa. Są jeszcze w komorze dwie hajduckie barwy i jak już wielki jest zjazd, kładzie je pastucha i pachołek od koni; anibyś zgadła, że jeden dopiero z pola przygnamy, a drugi przed chwilą gnój wyrzucał. Zdaje się, iż zawsze chodzą w tych sukniach, tak im przystały; ale co w usłudze, niekoniecznie szykowni; przecież liczba służących, choć takich, okazalszą postawę domowi daje, a miło na sercu, kiedy człowiek na większego pana wygląda, jak nim jest w istocie.

Pytałam się matki, skąd nas tak Pan Bóg obdarza? Powiedziała mi, że już to naprzód ojciec, nie bardzo gospodarstwem się trudni i więcej fakcjami, sejmikami, niżeli rolą zajęty, przecież na dzierżawie trochę zarabia. Książę August Czartoryski, wojewoda ruski, do którego cały klucz Granowski należy, pan dobroczynny i niezmiernie bogaty, na niską cenę folwarki swoje szlachcie wypuszczać każe, łatwo więc wyjść na swoje; a po wtóre, ojciec miał zawsze wielkie szczęście do koni i w tych leciech pięknej się dochował stadniny. Ma teraz jeden zaprząg sześciokonny, tak piękny i tak dobranej maści, że sam książę wojewoda pewnie nie ma piękniejszego; ma także kilku paradnych wierzchowców, jeden szczególnie, gniady ze strzałką na czole, prześliczny.

Królewic mógłby się na nim przejechać. Prócz tych, ma jeszcze kilka pośledniejszych zaprzęgów, kilkanaście pojedynczych koni. O! niemało szlachty przybywa do nas po te konie; jedni chętnie by dali pieniądz gotowy, drudzy życzą sobie zamianą nabyć, ale wszyscy chcieliby tanio, a ojciec się droży, bo ma z czym. Nieraz tyle się ich nazjeżdża, że aż ciasno w naszych izdebkach; wrzawa straszna, kłótnie, pijatyka; już od tego czasu, jak ja do domu wróciłam, pękły cztery gąsiory krupniczku, miodu, prostej gorzałki co niemiara; i nie możemy nastarczyć z matką pierniczków, kołaczy, wędlin i gęsi kar-mnych. Jużem teraz zupełnie do tych biesiad na powrót nawykła; w nich się wychowałam, ale przyzwyczaiwszy się przez trzy lata do klasztornej ciszy, z pierwszego razu dziwne mi się wydawały. Jeszcze się tak wydarzyło, że najpierwszy zjazd po moim powrocie był najburzliwszy. Było kilkunastu sąsiadów, między nimi pan Wojski chciał nabyć owego gniadego wierzchowca i w układy z ojcem przy szklenicy wchodził. Ojciec przy pierwszym słowie obstawał, nic nie odstępował, a tamten nic nie chciał postąpić. Przyszło do przymówek i nareszcie pan Wojski poważył się powiedzieć memu ojcu: „Waszmość targujesz się jakby Żyd”. Ledwie wymówił te słowa, kiedy mój ojciec powstał z ławy, wąsa zakręcił, pasa poprawił, rękawy od kontusza zarzucił, stanął w środku izby i zawołał groźnym głosem: „Pokażę ja natychmiast Waści, jaki to Żyd ze mnie” i to mówiąc, wyzwał go. Silny, barczysty, wzrostu i mocy niezmiernej, pewna byłam, że na miazgę pana Wojskiego zgniecie; przestraszona, uciekłam aż pod strych i me wyszłam, póki się nie rozjechali. Nie stało się przecież żadnej krzywdy, przytomni pogodzili zwaśnionych i nazajutrz ojciec mnie bardzo łajał za to, żem uciekła. „Otóż to takie — mówił do matki — owe zachwalone klasztorne wychowanie; śliczna z niego pociecha; tchórza mi zrobili z mojej czarnobrewy”. „Dziewczyno — rzekł do mnie — pamiętaj, żeś szlachcica polskiego, żołnierza z pancernej chorągwi córka: jednej żyłki bojaźliwej nie powinno być w całym ciele twoim. Straszne rzeczy, że my tu biesiadujemy wesoło? Wiedz, że Polak podochoci sobie, przemówi się z sąsiadem, dobędzie karabeli, ale kobiety nie skrzywdzi. Nie uciekaj mi więcej pod strych, dziewucho, bo ja ci odwagi napędzić potrafię”. I wtedy wyjął bat zza pasa i pogroził mi nim.

W dni kilka był znowu zjazd, było huczno, a ja nie uciekałam i nic mi się nie stało. Odtąd zawsze dotrzymuję im placu i właśnie onegdaj, w niedzielę, ojciec chcąc doświadczyć mojego* męstwa i dać dowód swojej zręczności, kazał mi wejść na stół, stać spokojnie, i strzelał do korka mego trzewika; trafił, a ja tylko tyle żem drgnęła. O! niesłychanie był kontent, wziął mnie obiema rękami za szyję, podniósł w górę, pocałował w głowę i powiedział: