1tom266

10. TECHNIKA WYSOKICH NAPIĘĆ

534

535

Tablica 10.9. Wartości wykładników m, i m₂ do uwzględnienia warunków atmosferycznych wg zależności (10.43)

			Biegu-	Odstęp między-	Wartości liczbowe
Lp.	Pole układu	Napięcie	Biegu-	elektrodowy
Lp.	Pole układu	Napięcie	nowość	elektrodowy	m,	m₂
				a	m,	m₂
1.	Nieznacznie niejednostajne, jak w układzie kul i walców	dowolne	<±>	dowolny	1,0	0
2.	Bardzo niejednostajne,	stałe;	<±)	dowolny	1,0	1,0
3.	symetryczne, jak w układzie ostrze-ostrze	przemienne; udarowe łączeniowe		a^2m	1.0	1,0
	lub w przypadku łań-			2 m < a < 6 m	—0,15a+ 1,3	—0,15(1+13
	cucha izolatorów		(+>	a ^ 6 m	0,4	0,4
4.		udarowe	(+>	dowolny	1.0	1.0
		piorunowe	(->	dowolny	1,0	0,8
5.		udarowe łączeniowe	(->	dowolny	0	0
6.	Bardzo niejednostajne.	stałe;	<+)	dowolny	1,0	1,0
	niesymetryczne, jak	udarowe
	w układzie ostrzc-płyta	piorunowe	(->	dowolny	1,0	0
7.	lub w przypadku izo-latorów wsporczych	przemienne;		a =$ 2 ni	1,0	1,0
	lub w przypadku izo-latorów wsporczych	udarowe łączeniowe	<+)	2 m < a < 6 m	-0.15(1 + 1,3	-0,15(1 +U


				a S* 6 m	0,4	0,4
8.		udarow^re łączeniowe	(->	dowolny	0	0

W przypadku układu płaskiego trzech przewodów linii elektroenergetycznej (poz. 11 w tabl. 10.6), gdy a » r, naprężenie

rrr

l,19l/„

2rmln — r

(10.46)

przy czym: U_u — napięcie przyłożone do układu; m — współczynnik uwzględniający wzrost natężenia pola ze względu na nierówności powierzchni przewodu (m = 0,65 + 1).

Wartość krytyczną natężenia pola E_u w tym układzie można wyznaczyć empirycznie ze wzoru Peeka o postaci

E_u = 30,550+9,16^-^ ² (^ia47)

Stąd warunek określający dopuszczalne napięcie układu

l/„ sS (51,34+—7=^ <5r ln — (10.48)

V jfr) ^r

lub minimalny promień przewodu r przy danym napięciu L'„. Wymagany promień uzyskuje się stosując przewody rurowe lub częściej wiązkowe (złożone z kilku równoległych przewodów połączonych zc sobą metalowymi odstępnikami).

10.2.1.4. Wytrzymałość udarowa układów powietrznych

Udar napięciowy jest impulsem jednobiegunowym (jednokierunkowym na rys. 10.31a,b)-składającym się z czoła i grzbietu. Wyróżnia się udary krótkie (piorunowe) i dług>^e(łączeniowe). Charakteryzują je: U_m — wartość szczytowa, kV; 7j — czas trwania czoła, p*-

10.2- IZOLACJA URZĄDZEŃ WYSOKIEGO NAPIĘCIA

Rys. 10.31. Przebiegi udarowe i ich charakterystyki: a) udar piorunowy; b) udar łączeniowy; c) udar ucięty na grzbiecie; d) udar ucięty na czole; e) dystrybuanty napięcia przeskoku; f) konstrukcja charakterystyki udarowej; 6) charakterystyka udarowa układu (7 — o polu jednostajnym, 2 o polu niejednostajnym); h) zależność napięcia przeskoku U_p od czasu trwania czoła udaru T, (krzywe U) przy różnych długościach przerwy [linie punktowe wyznaczają czasy krytyczne: / — T_lC: (a): 2 T_)cr{U_p)]

T₂ — czas do półszczytu na grzbiecie, ps; TJT_Z —- kształt udaru i T_d — czas trwania "artości U 35 0,9 U_m udaru długiego.

Znormalizowany udar piorunowy ma kształt TJT₂ = 1,2/50 z tolerancją dla T\ = +30% i dla f₂ = ±20%. Natomiast podstawowym znormalizowanym kształtem udaru łączeniowego jest kształt TJT₂ = 250/2500 z tolerancją dla T_l = ±20% i dla T₂ = +60%. Stosowane są też inne kształty. W zależności od potrzeby czas jest dobierany z przedziału 100+ 1000 ps, a T₂ — z przedziału 2000+- 10000 ps. W szczególnych przypadkach stosuje się również oscylacyjne udary łączeniowe tłumione o czasie Rwania pierwszego półokresu 772 = 2000 — 3000 ps.