193

NV

N*

S

11

I

Hi

! §1 rewaloryzacja przez odnawianie lub rekultywacja.

Najpierw winna być rozwinięta szeroka działalność ochronna, po któ-* jej mogą konsekwentnie następować inne formy konserwacji. Prowadzić 11, powinna służba konserwatorska (związana z konserwacją zabytków I jjtyrody i zabytków sztuki), oraz od strony teoretycznej wszelkie pla-I ||i naukowe zajmujące się ochroną przyrody, konserwacją zabytków

I    gpz architekturą krajobrazu; jednocześnie konieczne jest kształcenie

II    wyższych uczelniach i na studiach podyplomowych w pumie przyrod-1 jiczym i architektonicznym architektów krajobrazu ze specjalnością 1 konserwatorską. Sytuacja obecna wymaga szybkiego działania, gdyż nie-1 bezpieczeństwo zniknięcia zabytków architektury krajobrazu jest zna-11|| większe, niż zniknięcie ich elementów, jakimi są zabytki przyrody I izabytki sztuki.

¹ Wy* ¹ for* tury* " na-starej

y po-

zwią.

stwo-

Prze-ń nie »czes-•tanie tcześ-:i. Ze Seraju >ędne kraj-lożli-

kraj-

usta-

kraj-

•rzez:

ntów

ania-s ze-

3. KSZTAŁTOWANIE I KOMPOZYCJA

Kompleksowe projektowanie krajobrazu jest zagadnieniem nowym I [ jeszcze nie posiada w pełni wypracowanych metod- Planowe przekształcenia krajobrazu dotyczą trzech głównych działów, związanych z różnymi specjalnościami, a mianowicie:

—    uprawy krajobrazu, czyli biologicznego ujęcia jako kształtowania; | natury rzeczy ogranicza się ono do działania na terenach

I o przewadze elementów przyrodniczych, np. krajobraz naturalny, upra-| ffowy itp., lub do elementów przyrodniczych zawartych w krajobrazach o przewadze elementów sztucznych (np. problem wody czy zieleni w strefach zurbanizowanych). Kierunek ten opracowany przez A. Wo-I dziczkę ma na celu „utrzymanie dodatnich wartości składników kraj-I obrazów w krajobrazie kulturowym, poprzez stałe zabiegi biologiczne I i techniczne. Wiąże się z tzw. gospodarczą ochroną przyrody, która poprzez metody gospodarowania, zbliżone do biologicznych — dąży do za-I chowania naturalnych walorów krajobrazu, a zatem utrzymania bogactw świata roślinnego i zwierzęcego w biocenozach leśnych, polowych, łąko-' wych oraz utrzymania sprawności gleb, czystości wód, powietrza i este-tyki krajobrazu” *.

—    planowania przestrzennego wraz ze związanymi z nim problemami urbanistycznymi, które stanowi gospodarcze i architektoniczne ujęcie zagadnień związanych z terenem. Zajmuje się głównie, w przeciwieństwie do opisanej „uprawy krajobrazu”, planowaniem t dysponowaniem w terenie różnych funkcji gospodarczych, zatem zagad-

M *^G- Ciotek, Zarys ochrony i kształtowania krajobrazu, s. 30.