assembler�86� 2

64 4. Język asemblerowy mikroprocesorów 8086/8088

POLE A	DB 1,2,3,?
POLE DANYCH	ENDS ••• ••• ; teraz będzie wywołanie struktury
WYNIKI	POLE DANYCH < 7,0FFH,„^,inny tekst’, > ; polu STAŁA nie będzie przypisana wartość ; pola TABELA i POLE A są nieprzepisywalne • ••
DANE .A A A A A A A	• •• ENDS	♦

Jeżeli inicjowany łańcuch znaków jest krótszy niż deklarowany, to zostanie uzupełniony z prawej strony spacjami. Z kolei gdy będzie zbyt długi, zostanie z prawej strony obcięty.

Przykład

MOV DH, WYNIKI.WSKAZNIK MOV WYNIKI.LICZBA, AX

MOV [BXjWYNIKI.TABELA, 0

Dyrektywa .RAD!X |

System dziesiętny jest standardowym systemem liczenia w asemblerze MASM dla stałych numerycznych i wyrażeń. Za pomocą dyrektywy .RADIX można zadeklarować dowolny system liczenia o podstawie z zakresu [2,16]. Liczby przedstawione w przyjętym systemie liczenia nie muszą kończyć się odpowiednią literą - B, O, Q, D lub H (zob. p. 4.2.2). 1

Dyrektywa .RADIX nie ma jednak wpływu na sposób przedstawiania argumentów dyrektyw DD, DQ i DT, dla których standardowo obowiązuje dziesiętny system liczenia (chyba, że liczba kończy się jedną z wymienionych wyżej liter).

Przykład

MOV CX, OABCDH

.RADIX16 .i (U j '

MOV CX, OABCD ; rozkaz równoważny poprzedniemu

• ••

• • •

; a teraz przypadek złośliwy

MOV AL, IB ; litera "B" deklaruje dwójkową postać

; liczby i do rejestru AL będzie załadowana liczba 1 ; (dziesiętnie), zamiast szesnastkowo 1BH;

; mimo dyrektywy .RADIX 16 trzeba w tym przypadku napisać:

♦

MOV AL, 1BH

4.3. Dyrektywy i pseudoinstmkcje 4 Sterowanie asemblacją warunkową

Mi fioł

Dyrektywy sterujące asemblacją warunkową pozwalają na pomijanie w czasie tłumaczenia programu źródłowego wydzielonych bloków tego programu. Składnia dyrektyw nawiązuje do instrukcji warunkowej IF/ELSE języków wysokiego poziomu i ma następującą postać

IFxxxx argument

...; 1 blok programu źródłowego [ELSE

... ]; opcjonalnie 2 blok programu źródłowego ENDIF

Jeżeli warunek określony argumentem jest prawdziwy, to 1 blok programu źródłowego jest tłumaczony. W przeciwnym przypadku jest pomijany, a jest tłumaczony 2 blok programu (jeśli zastosowano słowo kluczowe ELSE). Każda dyrektywa IF musi być zakończona słowem ENDIF. Dyrektywy asemblacji warunkowej mogą być zagnieżdżane do 255 razy. Każdy z argumentów musi być znany w pierwszym przejściu asemblera, w przeciwnym przypadku mogą wystąpić błędy i niepoprawna asemblacja. W każdej dyrektywie asemblacji warunkowej może wystąpić jedynie raz słowo ELSE. Gdy warunek nic jest spełniony, umożliwia to generowanie innych kodów wynikowych. ELSE dotyczy' zawsze ostatniej dyrektywy IF. Każda dyrektywa IF musi być zakończona słowem ENDIF. Są możliwe następujące rodzaje dyrektywy IF

Składnia dyrektywy

Warunek spełniony, gdy:

(asemblacja realizowana, gdy:) _

IF wyrażenie IFE wyrażenie IF1 IF2

IFDEF nazwa IFNDEF nazwa

IFB<argument >

IFNB < argument >

IFIDN<^J>,<^_2>

1FDIF <arg_ 1 >, < arg_2 >

wartość wyrażenia jest rów na zero wartość wyrażenia jest różna od zera pierwszy przebieg asemblera drugi przebieg asemblera nazwa została zdefiniowana nazwa nie została zdefiniowana i nic jest zadeklarowana jako zewnętrzna argument będący łańcuchem jest pusty argument j.w. nie jest pusty oba argumenty (łańcuchy) są identyczne oba argumenty (łańcuchy) są różne

P^r^y czym:

¹wrażenie musi przedstawiać wartość numeryczną,

* muszą wystąpić nawiasy <...>,

nazwa zdefiniowana w programie dopiero po użyciu dyrektywy IFDEF/IFNDEF czasie pierwszego przebiegu asemblera jest uważana za niezdefiniowaną, a w' czasie ^Urugiego za zdefiniowaną,

/tyrcktywy 1FB/IFNB, IFIDN/IFDIF są wykorzystywane głównie w makroinstruk-^cJ^ach (zob. p. 4.3.6).