DSCF5736

,UfiAK PASTEWNY

2.1. Pochodzenie i historia uprawy

Wiele zagadnień omówionych obszernie w rozdziale o buraku cukrowym dotyczy też buraka pastewnego. Pierwsze formy buraka uprawnego, które można uznać za pastewne, były znane w starożytności i średniowieczu. Służyły one do celów jadalnych, pastewnych i leczniczych. Rozpowszechniły się na północy Europy, gdzie dotarły z Rzymianami, którzy podbijali te ziemie. W Polsce uprawiano je już w XVI w.

W XVIII w. burak pastewny zajął w tradycyjnej trójpolówce miejsce ugoru. Obok ziemniaka i koniczyny czerwonej odegrał ważną rolę w rewolucji agrarnej, jaka dokonała się w tym okresie. Powierzchnia jego uprawy wzrastała we wszystkich krajach aż do II wojny światowej.

Burak pastewny uprawia się w strefie klimatu umiarkowanego, szerokości geograficznej północnej, w krajach o względnie chłodnym i wilgotnym klimacie. Główne centrum jego uprawy to kraje leżące w zasięgu wpływu Morza Północnego, Kanału La Manche i Bałtyku. Na początku XX w. w wielu krajach powierzchnia uprawy buraka pastewnego była większa niż cukrowego, ponieważ stanowił on cenną roślinę pastewną, dającą wysokie plony soczystej paszy, a dostatek siły roboczej umożliwiał jego rozpowszechnienie. W tym czasie powierzchnia uprawy tej rośliny była związana ze zmienną koniunkturą na światowym rynku cukru i wykazywała duże wahania.

Po II wojnie światowej w Europie powierzchnia zasiewów buraka pastewnego zmniejszyła się, co jest związane głównie z pracochłonnością jego produkcji oraz z upowszechnianiem się kukurydzy, lucerny i niektórych gatunków traw w uprawie polowej. O wprowadzeniu tych gatunków zadecydowało uzyskanie dużych plonów suchej masy, możliwość zastosowania w pełni zmechanizowanej technologii produkcji, duża jej czystość, łatwiejsze konserwowanie i zadawanie zwierzętom.