DSCN1525

146 Media i terroryści Czy zattrau^ nas na trmetc*

Powstanie tej i innych arabskich stacji satelitarnych było wici' kim krokiem umożliwiającym rozwój życia intelektualnego i kulturalnego w świecie arabskim.

W styczniu 2001 roku ruszyła arabsko) ęzycz na witryna internetowa Al-Dżaziry (www.aljazeera.net)* na której internauci mogą znaleźć fragmenty programów oraz pełne stenogramy wywiadów nadawanych w tej stacji. Katarska telewizja ma też swój angielski portal internetowy (english.aljazeera.net) oraz senni esemesowy rozsyłający wiadomości dnia.

W 2006 roku powstała anglojęzyczna sekcja i kanał Al-Dźan-ry. aby docierać do tych europejskich muzułmanów, którzy słabo znają język arabski lub nie znają go wcale. W Europie jest dostęp na z nadajników satelity Hot Bird.

Al-Arabija w pościgu za Al-Dżazirą

Sukcesów Al-Dżazirzc pozazdrościły inne kraje arabskie W lutym 2003 roku powstała Al-Arabija. kolejna arabska (chociaż też wzorowana na CNN i BBC World), dwudziestoczterogodzinna satelitarna stacja telewizyjna o profilu informacyjno-publicy stycznym (propagandowym). Dwieście milionów dolarów, które wydano na powstanie Al-Arabiji, pochodziło od saudyjskich i kuwejckich biznesmenów i libańskiej finansowej Harirł Group Saudyjczycy zorientowali się, że storpedowanie przez nich projektu arabskiej BBC było poważnym błędem, gdyż w ten sposób niechcący pomogli wystartować Al-Dżazirze. Aby to naprawić, zaczęto inwestować wielkie pieniądze w konkurencję dla katar-skiej stacji.

Centrala tej telewizji znajduje się w Dubaju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Sama stacja jest powiązana z siecią satelitarną MBC. Na głównego dyrektora nowej stacji wyznaczono byłego jordańsktego ministra informacji, a na szefa wydawców — byłego pracownika BBC i Al-Dżaziry (gdzie był zatrudniony do 2001 roku). Al-Arablja przedstawia się jako mniej „sensacyjna" konkurencja Al-Dżaziry. jej oferta programowa to informacje urozmaicane wiadomościami sportowymi, biznesowymi, komentarzami politycznymi i prognozą pogody.

faforwlik

Choć planowano, że Al-Arab*ia będzie cieszyć się taką sarnę wolnością i nkzaietnoiclę jak AI-Ł>żazira, miała ona pozostać bardziej analityczna i wyważona. Amerykańska administracja i wiele rzędów arabskich poparło powstanie Ai-Arabi/i. ma)ęc nadzieję, te przyćmi ona często niewygodny dla nich Al-Dżatłrę. W iwięzJui z tym zarówno sekretarz stania USA Powoli, jak i prezydent Syrii Baszar al-Assad, chętnie udzielali wywiadów nowej telewizji.

Na początku wojny w Iraku w 2003 roku Al-Arabija znała-da się w lepszej sytuacji niż Al- Dżaz&ra. bowiem miała oddziały w krajach, w których zabroniono działania jej konkurentce. Ponadto Al-Arabija mogła korzystać z trzydziestu biur sieci MBC na całym świecie. Nie ominęły jej jednak różne restrykcje. Podczas wojny sponsorzy z Kuwejtu* niezadowoleni z tego. że stacja nazywała ten konflikt „trzecią wojny w Zatoce” a nie oficjalnie „wyzwoleniem Iraku” wycofali znaczny część środków finansowych, jakimi do tej pory dysponowała. Także władze amerykańskie „zawiodły się” na tej telewizji. Na początku wojny w Iraku dolin Po-weU mówił, że Al-Arabija to odpowiedzialny głos wśród arabskich mediów, ale gdy nadała ona materiał* w którym zamaskowany mężczyzna zagroził* że wszyscy członkowie Irackiej Rady Zarządzającej zostaną zabici, administracja USA ostro interweniowała. W 2003 roku filię Al-Arab iji w Bagdadzie zajęło 20 policjantów irackich* konfiskując sprzęt i telefony satelitarne. Była to kara za emisję kolejnego wywiadu z Saddamem Husajnem* podczas którego mówił on o swoich zabitych synach. Udaj u i Ku&aju. jako o męczennikach poległych w walce za honor Iraku.

We wrześniu 2003 roku mianowany przez Amerykanów rząd iracki zakazał Al-Arabijl na dwa tygodnie powiadamiania o działaniach rządu i wojsk koalicji. Powodem stało się uznanie serwisu wiadomości za nieobiektywny i podżegający do aktów oporu i terroru. Niemniej w maju 2004 roku prezydent Georgc W. Bush i Condoleezza Rice wystąpili w Al - Arab*j i w transmisji na żywo. próbując zatuszować złe wrażenie powstałe po skandalu ze znęcaniem się nad więźniami w więzieniu Abu Chraib. Trudno jednak o ich wiarygodność w oczach Arabów* skoro dwa lata później wypłynęły nowe dowody znęcania się nad więźniami