DSCN1533

160 Media i terroryści. Czy zastraszy na« iuIijUm

cy muzułmańskich rewolucjonistów w Sudanie. W 2005 tofa, ledwo uszedł z życiem, gdy rozsierdzeni muzułmanie chcieli|i zlinczować na sali sądowej. Wywołał ich wściekłość artyfcadcm. w którym kwestionował pochodzenie proroka Mahometa. Rvd, kałowie z partii Ansar al Sunnah oskarżyli go o blulnieisw^g w Sudanie, kraju rządzącym się prawem koranlcznym. szariu*. jest karane śmiercią. Został wtrącony do więzienia. Kiedy drw nikarz pokajał się w sądzie, ten kazał mu zapłacić sporą grzywy oraz zamknął jego gazetę na trzy miesiące.

Z kolei znany turecki dziennikarz i publicysta ormiańskiej pochodzenia, Hrant Dink, zginął 19 stycznia 2007 roku w Stan. bule. zastrzelony przed redakcją swojej gazety. Na podstaw artykułu 301 tureckiego kodeksu karnego był wcześniej skaza* za obrazę tureckiej tożsamości narodowej. Wiele razy grozili n tureccy nacjonaliści, bowiem dziennikarz publikował teksty a temat negowanego przez Turcję ludobójstwa Ormian w cm I wojny światowej¹³. Wielu dziennikarzy pracujących dla mt£» zachodnich mieszka w krajach, które opisują. Czasem wiąże u to dla nich z ogromnym ryzykiem. W nowo otwartym mumc dziennikarstwa w Waszyngtonie umieszczono tablice z nazwuk* mi czterech zabitych w ciągu ostatnich dwóch lat redaktorów Ri-dia Wolna Europa - Turkmena, dwóch Irakijczyków i Uzbeka.

Analiza konkretnych przypadków zabójstw, uprowadzeń. straszania dziennikarzy wskazuje, że są one dokonywane z czterech powodów¹*. Oto one:

1) Powstrzymanie komentowania, informowania, a szatanie fotografowania i nagrywania scen niekorzystnych dla tern¹rysiów.

Zamachu dokonuje się, aby zastraszyć dziennikarza, który podaje niewygodne takty, oceny, komentarze. Bojówki partyzanckie w Ameryce Łacińskiej, na przykład w Kolumbii, sporządzi

" Wówczas w masakrach J masowych deportacjach iglnętopomśpdton miliona Ormian.

" R- Picard. fournalists as TargeU and Wetów ofTemrism, V Akaoi* R P*card (red.). In the CamcrasEye. News CoverageofTerrorhtsEmti.'tam Washington 1991. s. 63.

baty niewygodnych reporterów. Niektórzy byli mordowani, inni, zastraszeni, wyjeżdżali z kraju albo przestawali pisać.

Gdy w 1971 roku partyzanci ruchu Tupn ma ras porwali Ho-mero Favina. wydawcę dziennika .Accion*. ogłosili:

chcieliśmy ujawnić rotę mediów w tym czasie, jako część sił represji.

Domagamy się, aby nie pisali tylu kłamstw, choć rozumiemy, że nie

możemy domagać się, aby całkowicie przestali kłamać, gdyż kłamstwo kryje się w naturze burzuazyjnego dziennikarstwa ¹.

Po 18 dniach wydawcę uwolniono, na koniec dając mu jednak poważne ostrzeżenie. Ten wyciągnął wnioski — zmienił styl i kierunek dziennika.

Oto inne słynne przykłady likwidacji niewygodnych dziennikarzy. W 1986 roku uprowadzono fosę Carrcasco Tapia. redaktora chilijskiego tygodnika „Analisis" Wkrótce znaleziono go martwego. We wrześniu 2005 roku iracki dziennikarz Firas hlaadidi został zastrzelony przed swym domem w Mosulu. Był to trzeci iracki dziennikarz, który zginął w ciągu kolejnych czterech dni. W 2005 roku w Bejrucie została postrzelona znana prezenterka telewizyjna, ponieważ nieprzychylnie relacjonowała działania grup radykalnych.

Stosunkowo często zdarza się strzelanie do dziennikarzy w konfliktowych sytuacjach i rejonach wojennych. W sierpniu 2005 roku od kul rebeliantów w Basrzcw południowym Iraku zginął amerykański reporter. W lutym 2006 roku w ślepym odwecie za zniszczenie meczetu w Samarze zabito trzech pracowników stacji telewizyjnej Al-Arabija. Dwóch uzbrojonych mężczyzn, strzelając w powietrze, zatrzymało samochód i krzycząc: •Chcemy dziennikarza* wyciągnęło ich z pojazdu, jednemu z członków ekipy udało się zbiec. VQ^rkrótce znaleziono ciała prezenterki stacji i dwóch jej kolegów porzucone na poboczu drogi.

W. Uctucur. A HiMtory tjf Tknwitm. Tnnuction Boofet. New Brunswick

2001. s.Sl.