DSC92

księżycowego powinien wynosić 12 h i 25 min. n okres pływu słonecznego —15 h.^B

Dalsze teoretyczne uzasadnienie zjawiska pływów przeprowadził Łupiące, który w 1775 r. opracował tzw. dynamiczną teorię pływów.

Ponieważ siły pływotwórczc mają charakter okresowy, więc w konsekwencji powinny one generować i podtrzymywać w oceanie ruchy wahadłowe o charakterze falowym i okresie równym ich okresowi. A zatem cząsteczki wody będą opisywać pewne orbity. W następstwie sumowania się wahań, wytworzonych przez kilka okresowych sil, powstają fale o znacznej długości i dużym okresie. Laplace rozpatrywał dwa systemy fol pływowych: fole wymuszone, których grzbiety przemieszczają się z prędkością równą prędkości przemieszczania się ciała niebieskiego, i fale swobodne, których grzbiety przemieszczają się z prędkością zależną od głębokości (c - i gH). W ten sposób Laplace jako pierwszy uwzględnił rozchodzenie się fał pływowych w zależności od głębokości.

cos Z ■■ sin 9> sin 5 + cos <p cos ó cos t.

Ponadto Laplace wprowadził współczynniki redukcyjne Pi i Pt oraz fazy ći i charakteryzujące osobliwości pływów w danym punkcie. Współczynniki te i fazy otrzymuje się empirycznie. Dzięki nim wzór Laplace’a stał się przydatny do obliczeń praktycznych. Wzór ten, po pod*

• w rwsyWoitl pływ wypadkowy powstaje w rezultacie Iącwko oddziaływania Krtji-tyca I Słońca. Równanie (U) zostało na pi—as w postaci ozólnej. Potencja! pływotwórczcj Mir księżycowej wyrata się wzorem

* ^    I*/

a potencjał słonecznej siły pływotwdrerej wzorem

i)'

Sumaryczny potencjał siły piywocwórczej Jest równy

vw-n+v*

natomiast potencjał siły cięttrnóct na postomte wody pływu (k) wynosi

V_f-pk

(potencjał siły eletkotd na średnim niezakłóconym poziomie moru przyjmuje się u równy cero). Osfatecsnie, spodnie s rozwatanlaml przeprowadzonymi w punkcie 4, otrzymuje

P

i ^Mf< 1 (I — 3 sin¹ y) (1 — 3 gin⁸ b) ^k~ 1 ED¹ l    6

₊ p, sin sin 26 cos (t - £,) + Pt cos¹ p cos¹ A cos 2(f —(6.5) (6.5) po raz pierwszy został wykorzystany do obliczania pływów

jirHde.

6.13. PODSTAWOWE WIADOMOŚCI O ANALIZIE HARMONICZNEJ

PŁYWÓW¹

W roku 1867 W. Thomson opublikował teorię analizy harmonicznej pływów. U jej podstaw lezą dwie następujące zasady:

1.    Skomplikowane wahania poziomu wody w danym punkcie można przedstawić jako rezultat sumowania szeregu regularnych fal sinusoidalnych. Zakłada się przy tym, że każda z tych elementarnych fal składowych jest wywołana przez pewne fikcyjne ciało niebieskie, które w odróżnieniu od rzeczywistych ciał wywołujących pływy porusza się zawsze równomiernie w płaszczyźnie równika lub utrzymuje się nieruchomo na kuli niebieskiej.

2.    Wysokość i faza pływu w danym punkcie składają się z dwóch części. Są to:

a.    Części astronomiczne wysokości i fazy, zwane argumentami astronomicznymi. Określa się je dla dowolnego momentu czasu, wychodząc z praw rządzących ruchami Księżyca i Słońca. Astronomiczne części faz fal składowych pływu są kątami godzinnymi fikcyjnych dał niebieskich, określonymi w początkowym momende obserwacji lub obliczania pływu.

b.    Części zależne od warunków lokalnych, zwane stałymi harmonicznymi Wyprowadza się je bezpośrednio z obserwacji pływów w danym punkde.

111

1

KiUa i trzech składowych w¹ wzorze (II), znajdujących ile w nawiasie prostokątnym. &uywa sic falą. Można Jo rozpatrywał Jako okładowa poziomu mona o różnych okrętach. Pierwsza składowa śmiania tlą spodnia se zmianami deklinacji dała niebieskiego I ma najdłuższy okroi (dla Księżyca — połową miesiąca księżycowego). Na smlony drugiej I trzeciej składowej największy wpływ wywiera zmiana kąta godslnnego; okres drugiej składowej Jest równy dobie księżycowej lub słonecznej, okres trzeciej składowej — połowie doby księżycowej łab słoneczne), ponieważ pod znakiem coainusa występuję podwojona wartość kąta godzinnego. Wzór Łaplaeca deja dobra rezultaty przy obliczaniu regularnych pływów póldobowych. Ma butych typów pływów wynikł nła są zadowalające. Wzór Laplace'a Jasi niewygodny, ponieważ nic wchodzi do niego Średni esoa słoneczny. Powoduje to konieczność wstępnego obliczania kilku wielkości pomocniczych, a mianowicie deklinacji ł kąta godzinnego Książyca | Słoóea oraz odtegloicl od środka Ziemi do środków Księżyca ł Słońca. Z tego powodu wzór I apUce¹a nie znalazł zastosowania praktycznego Niemniej zasada Laptace'a obliczania pływów stworzyła podstawy do stosowanej obecnie analizy harmonlcsnej pływów. (Przyp. tłum.) i Paragraf ton został napisany przez tłumacza. (Przyp. red.)

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
DSCN0473 a przy wygładzaniu stali — 45-^-60 m/min. Posuw wzdłużosiowy wynosi 12-f-25 m/min. Naddatek
DSC
92 (7) 120 ■kor wv „ vtfl« min* S.5. Matody otrxyu>yManii .    Joowiednieg° kw
3.    Odstęp między wzorem a tekstem głównym powinien wynosić 12 pkt. (zarówno p
projektu: prof. Sławomir Jarosz, całkowita dotacja na 5 lat ok. 25 min PLN, z czego ok. 15 min PLN d
skanuj0006 dostarczanej z węglowodanów powinien wynosić 60%, z białek -12-15%, a z tłuszczów — 25%;
2a (12) O Gotowanie: 1 godz 10 min Przygotowanie: 25 min ©Kcal: 330 Zawartość tłuszczu: 27 g C/5 225
91 (47) Ponieważ przepisowy luz pomiędzy tłokiem a cylindrem powinien wynosić w stanie zimnym 0,12 m
JUKI (8) Wysokość uchwytu guzika. Wznios uchwytu guzika powinien wynosić 9 mm w podklasie MB-373, 1
DSC
92 (12) Obliczenia normowe - ustalenie stanu granicznego Stany graniczna to stany, po przekrocze
DSC92 (12) *3 ł i 1j, m J / i ! :
DSC88 1 (2) Nachyleń *- warstw wynosi: _ strona NE - 32° b)    Uj . strona SW - 25°
26a (12) Przygotowanie: 25 min O Gotowanie: 25 min ©Kcal: 420 Zawartość tłuszczu: 17 9 C/5 100 g mas
4 (358) 11.    kapitał układowy spółki komandytowo-akcyjnej powinien wynosić co nąjmn

więcej podobnych podstron