Gospodarowanie wodą wymaga tworzenia magazynów wody. Potrzeba ta spowodowała powstanie jednego z najstarszych działów budownictwa inżynierskiego, tj. budownictwa wodnego.
Pierwsze dane o budowie zapór sięgają 4000 lat p.n.e. i dotyczą kamiennej zapory narzutowej wykonanej w Egipcie (I dynastia, faraon Menes) dla polepszenia nawadniania pól. O sztucznym nawadnianiu pól mamy również informacje z terenów dawnego Babilonu (4000 ~ 3000 lat p.n.e.) oraz Chin (ok. 2300 lat p.n.e.).
Około 2000 lat p.n.e. w Egipcie (opis Herodota) za panowania XIII dynastii wybudowano sztuczny zbiornik wodny przez obudowanie ziemnymi budowlami piętrzącymi jeziora Moeris, zasilanego wodami Nilu. Pojemność zbiornika wynosiła ok. 50 • 109 m3, zaś powierzchnia miała
ok. 685 km2 i zajmowała prawie cały teren obecnej oazy Fajum. Dla porównania można podać, że pojemność sztucznych zbiorników w Polsce wynosi obecnie ok. 1,6 • 109 m3.
Z lat późniejszych pochodzą informacje o budownictwie wodnym w Mezopotamii, Indiach, Grecji i Rzymie.
W Europie liczne obiekty budownictwa wodnego powstały na terenach współczesnej Holandii i miało wtedy ten sam cel na tych terenach, co obecnie, tj. odgradzanie wałami ziemnymi terenów depresyjnych i powiększanie w ten sposób terenów uprawnych.
Większy rozwój budownictwa wodnego i budowli piętrzących nastąpił od końca XVII w. Budowa stopni wodnych miała za zadanie stworzenie lokalnych źródeł taniej energii wykorzystywanej na miejscu jej wytwarzania oraz polepszenia szlaków wodnych. W Polsce istnieją do dzisiaj i są częściowo wykorzystywane obiekty wybudowane przez St. Staszica na terenach Gór Świętokrzyskich.
Koniec XIX w. wprowadza przewrót w budownictwie wodnym, którego rozwój następuje w sposób gwałtowny. Wynalezienie sposobów przesyłania energii elektrycznej umożliwia wykorzystanie energii wodnej, niezależnie od zlokalizowania jej źródeł. Równocześnie dzięki rozbudowie przemysłu cementowego zmniejszają się koszty budowy, umożliwiając budowę dużych budowli piętrzących.