KONSTRUKCJE STALOWE STR075

Rys. 4.44. Modelowanie węzłów według normy [54]

Możliwe jest modelowanie liniowe stosowane w analizie sprężystej i wtedy:

• gdy moment w węźle Mj.Ed nie przekracza 2/3 jego nośności obliczeniowej Mj.Rd, przyjmuje się w analizie sztywność liniową równą sztywności początkowej Sj,j_ni (linia nr 1),

• gdy M_JiKd > 2/3 Mj,R_d, wówczas przyjmuje się: Sj,j_ni/r| (linia nr 2), gdzie r] = 2 dla połączeń belki ze slupem.

W przypadku analizy sprężysto-plastycznej norma [54] zaleca modele dwuodcinkowe, przy czym pierwszy odcinek opisany jest prostą o nachyleniu Sj,i_ni/ri (linia nr 2), drugi zaś odpowiada linii poziomej na poziomie nośności obliczeniowej węzła Mj.R_d. Można też stosować modele trójod-cinkowe (linia nr 3) lub model linowo-krzywoliniowy (linia nr 4), w którym krzywa między 2/3 Mj,R_d a Mj.Rd jest opisana równaniem:

Sj.ini/p (4.29)

gdzie:

^/!₁5Mj_ild^VyV ^j.Rd J

(4.30)

W przypadku węzłów śrubowych doczołowych i spawanych vj/ = 2,1, w przypadku węzłów z kątownikami pasowymi \j/ = 3,1.

Niedogodność przedstawionych modeli normy [54] wynika z konieczności składania i łączenia odcinków krzywej M-<j), co powoduje trudności w modelowaniu komputerowym. Dlatego w praktyce zaleca się korzystanie z dostępnych ciągłych modeli węzłów. Często wykorzystuje się model potęgowy Chena w postaci:

(4.31)

W odniesieniu do węzłów doczołowych ram stalowych można przyjmować wartość współczynnika dopasowania n równą 1,5.

W obliczeniach statycznych wykorzystuje się programy komputerowe, posiadające możliwości wprowadzania nieliniowych modeli węzłów w połączeniach. Przykładowo, program ROBOT [58]