larsen0698

698 II Anestezjologia ogólna

Ryc. 26.27a-c Kaniulizacja tętnicy promieniowej.

a) punkcja tętnicy;

b) przesunięcie do przodu kaniuli z tworzywa sztucznego i usunięcie igły metalowej;

c) połączenie przedłużacza z trójdrożnym zaworem.

Powikłania. Wg Slogoffa i wsp. najczęstszymi powikłaniami występującymi po założeniu kaniuli do tętnicy promieniowej są:

- Zaburzenia przepływu krwi: przepływ zmniejsza się po ł dniu u 13,1% pacjentów, po 7 dniach u 8,1%. Spada do zera po 1 dniu u 81% pacjentów i po 7 dniach u 5,7%

- Nieprawidłowe tętno: występuje po ł dniu u 14,8% pacjentów, po 7 dniach u 11,1% pacjentów.

- Krwiaki: spotyka się po 1 dniu u 12% pacjentów, po 7 dniach u 12,7 % pacjentów.

Bardzo rzadko dochodzi do masywnej utraty krwi (niebezpieczeństwo wykrwawienia) na skutek niezauważonego rozłączenia połączeń dotętniczych, zakażeń, nieprawidłowego zabarwienia skóry, zaburzeń czucia w obrębie, palców, zakrzepów, zmian martwiczych lub powstania przetok tętniczo-żyl-nych. W swoich badaniach Slogoff nie wykazał związku między materiałem, z którego sporządzono kaniulę, jej wielkością, czasem utrzymywania w naczyniu a częstością występowania powikłań. Inni badacze obserwowali jednoznaczną zależność między częstością występowania zmian zakrzepowych w tętnicy promieniowej a czasem utrzymywania kaniuli w naczyniu.

Tętnica łokciowa. Jest kaniulizowana rzadko, np. gdy test Allena wskazuje na niedostateczny przepływ krwi przez to naczynie, a po odwróceniu czynności podczas testu, tzn. po zwolnieniu ucisku na tętnicę promieniową zamiast łokciową, przepływ krwi przez rękę jest wystarczający (dominacja tętnicy promieniowej). Ułowienie można ocenić obiektywnie za pomocą aparatów ultradźwiękowych.

Tętnica ramienna. Ta tętnica również może być kaniulizowana lub punktowana techniką Seldinge-