larsen0921

34. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa 921

7.2.6 Automatyczny defibrylator zewnętrzny (AED)

To urządzenie umożliwia personelowi parame-dycznemu, bez znajomości zaburzeń rytmu serca, wykonanie szybkiej defibrylacji elektrycznej w przypadku wystąpienia migotania komór. AED (.automatic externa! defibrillator) jest używany przede wszystkim w pomocy przedszpitalnej w medycynie ratunkowej. Zawiera automatyczny system analizy zaburzeń rytmu: analiza rytmu i defibrylacja następują po przyłożeniu obydwu elektrod do klatki piersiowej. Wynik analizy podawany jest w formie napisu lub głosu, albo obydwoma sposobami, a impuls jest wyzwalany ręcznie. Specyficzność w rozpoznawaniu migotania komór wynosi 100%, ale w grubofalistym migotaniu już tylko 90-92%, w drobnofalistym jeszcze mniej, a w trzepotaniu komór tylko 50%.

W „Wytycznych 2000” przedstawiono

następujące wskazówki praktyczne dotyczące

zastosowania AED:

- Najwyższy priorytet ma jak najwcześniejsze wykonanie defibrylacji.

- Profesjonalni ratownicy, którzy nie są lekarzami, powinni być przeszkoleni w wykonywaniu defibrylacji, ponadto wyposażeni w AED i przygotowani do ich użycia (przydatność: klasa n a).

- W szpitalu AED (automatyczne defibrylatory zewnętrzne) i odpowiednio przeszkolony personel powinny być do dyspozycji na wszystkich oddziałach (klasa II a). We wszystkich oddziałach szpitalnych należy dążyć, aby odstęp czasu od zatrzymania krążenia do defibrylacji nie przekraczał 3 min (przydatność: klasa I).

- Zastosowanie AED u dzieci powyżej 8 roku życia (> 25 kg) zaliczono do klasy Ilb.

- U dzieci poniżej 8 roku życia nie należy stosować AED.

- Defibrylacja prądem dwufazowym i z energią impulsu < 200 J jest tak samo skuteczna w leczeniu migotania komór, jak defibrylacja jednofazowa z wysoką energią impulsu (przydatność: klasa II a).

7.3 Intubacja dotchawicza

W czasie resuscytacji krążeniowo-oddechowej trzeba chorego jak najszybciej i bez znacznej straty czasu zaintubować. Intubacja dotchawicza znacznie ułatwia prowadzenie wentylacji, umożliwia podawanie tlenu, chroni przed aspiracją treści pokarmowej do płuc oraz rozdęciem żołądka, a także umożliwia zastosowanie nowych technik resuscytacyjnych. W celu wykonania intubacji zewnętrzny masaż serca może być przerwany maksymalnie na 15 s.

Stosowanie tlenu. W czasie zewnętrznego masażu serca pojemność minutowa (rzut) serca jest mała, wymiana gazowa w płucach jest upośledzona z powodu przecieku płucnego z prawa na lewo i zaburzonego stosunku wentylacji do perfuzji. Dlatego wentylacja powietrzem wydechowym ratownika prowadzi nieuchronnie do hipoksji. Hipoksja natomiast jest przyczyną beztlenowych przemian i kwasicy metabolicznej, która może utrudniać dalsze leczenie. Z tego wynika, że:

BW czasie resuscytacji krążeniowo-oddechowej należy jak najszybciej rozpocząć wentylację 100% tlenem.

7.4 Dostęp dożylny

i alternatywne drogi dostępu

Pewny dostęp dożylny powinien być założony jak najszybciej w czasie postępowania resuscytacyjne-go, aby bez znacznego opóźnienia można było podawać leki działające na układ krążenia, a w razie potrzeby także substancje buforujące i płyny infu-zyjne.

W czasie postępowania resuscytacyjnego nigdy nie wolno podawać domięśniowo lub podskórnie leków działających na układ krążenia, gdyż z powodu skrajnej centralizacji krążenia nie docierają one do centralnego krążenia.

7.4.1 Dostęp do żył obwodowych

Ratownik, który' nie jest zajęty wykonywaniem czynności resuscytacyjnych, powinien spróbować założyć kaniulę dożylną. Zwykle wybiera się najłatwiej dostępną żyłę na ramieniu lub także żyłę szyjną zewnętrzną. Jeśli ich punkcja jest nieskuteczna, to można próbować założyć kaniulę także do żyły udowej. Leży ona przyśrodkowo od wyczuwanej w czasie masażu serca tętnicy udowej.