pkm osinski
17

a wykorzystując wzór (5.9). otrzymuje się

P„ == ttm _n cos ot *= p cosec.    Jj^oj

PodrialKa zasadnicza ma istotne znaczenie w obliczeniach geometrycznych, ajq dokładność wpływa decydująco na płynność ruchu, a także na rozkład obciążę®, na poszczególne pary zębów znajdujące się w przyporze i na wewnętrzne s|) dynamiczne w zazębieniu. Podlega ona sprawdzaniu w pomiarach warsztatowych a pomocą specjalnych przyrządów. Sprawdza się zarówno odchyłki podziałki zasad, aićzej, jak również rozkład tych odchyłek na całym okręgu.

Wysokość zębów ograniczona jest okręgiem wierzchołków o średnicy d, oraz okręgiem podstaw o średnicy dj i wynosi

Okrąg podziałowy dzieli umownie ząb na głowę zęba o wysokości h, i stoję o wysokości h_f. Wysokości te, // — h_a+/i_f, określane w proporcji do modułu zostały znormalizowane i są podawane na rysunku znormalizowanej zębatki od' niesienia. Dla koła zębatego (rys. 5.6) możemy więc obliczać średnicę wierzchołkom (głów) i średnicę podstaw (stóp) następująco:

d. J d+2h„ d_f - d-2h_f,    (5.12)

gdzie d jest średnicą podziałową d — zm_%.

Jako wzorzec do kształtowania uzębienia służy znormalizowana zębatka odniesienie (rys. 5.7). Według niej określa się wymiary kół zębatych oraz projektuje narzędzia do wykonywania uzębienia. W zarysie odniesienia zaznaczona jest linii podziałowa zębatki, położona tak, że mierzone wzdłuż niej grubość zęba s orc szerokość wrębu e są jednakowe i równe połowie podziałki p

bjj

s *■ e * \p » jnm,,    (5.13)

Linia podziałowa dzieli ząb na głowę i stopę zęba. Wymiary zębów odniesione są do modułu i oblicza się je za pomocą współczynników, będących wymiarami względnymi. Na przykład wysokość głowy zęba h_ó = h* m„, gdzie hi = hjm, jest względną wysokością głowy zęba, nazywaną też współczynnikiem wysokości głowy eęba. Dla zębatki odniesienia /ij = 1. Inne współczynniki wymiarowe są też oznaczone gwiazdką. Należą do nich:

—    współczynnik luzu wierzchołkowego c* = c/m_B,

—    współczynnik łuku przejściowego przy podstawie zęba pi = pf/m_r.

Na ogół przyjmuje się dla zarysu odniesienia c* = 0.25. ale dla kół dopuszcza się w uzasadnionych przypadkach też inne wartości. Znormalizowany kąt zarysu zębatki a = 20° i jest on zarazem nominalnym kątem zarysu ewolwentowego w kole. kształtowanym na bazie tej zębatki.

Podstawowym sposobem seryjnego i masowego wytwarzania kół zębatych cwolwentowych jest obróbka obwiedniawa na specjalistycznych, zautomatyzowanych obrabiarkach. Zasadę obwiedniowego nacinania zębów pokazano na rys. S.8.

*Ji ii- Kształtowanie obwiedniowc uzębienia: PP — limą. podziało* a zębatki ioci-kti się po okręgu podziałowym K koła nacinanego

Ewolwcntowy zarys zęba powstaję jako obwiednia kolejnych położeń zębatki toczącej się po kole. Ruch narzędzia-zębatki względem obrabianego koła można traktować jako zazębienie obróbcze, w którym zębatka wykonuje dodatkowy, tkrawający ruch wzdłuż zęba (rys. 5.9). Stosuje się też narzędzia w postaci frezu ^makowego (rys. 5.10), dłutaka modułowego (rys. 5.11), a także tarczy szlifierskiej "dpowiednio wyprofilowanej. Bok zęba ma zarys ewolweniowy. natomiast krzywizna przejścia do okręgu stóp tworzy karb zmęczeniowy u podstuwy zęba, powodując 'piętrzenie naprężeń, które można wyznaczyć i analizować np. metodą elementów 'kończonych (MES).

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
pkm osinski
52 302 S. Przekładnio (biernego) jest momentem użytecznym, równoważącym moment oporowy e
pkm osinski
37 111 i Przekładnie rys. 5.23. Łatwo zauważyć, żc naciski w punktach jednoparowego przy
pkm osinski
56 310 S. Przekładnie ii $ 15 Jeśli zachodzi potrzeba zmiany kierunku obrotów, stosuje s
pkm osinski
14 226 5, Przekładnio Pod względem głośności przekładnie zębate, zwłaszcza z zębami pros
pkm osinski
15 228 5. Przekładnie Ry* 5.4. Ewolwcnio kołowa; a) wykreślanie cwolweniy, b) parametry
pkm osinski
16 230 5. Przekładnie Promień krzywizny cwolwenty py w punkcie ) rośnie w miarę oddalan
pkm osinski
19 236 5 Przekładnio Zęhv z przesuniętym zarysem, czyli korygowane, mają trochę zmienion
pkm osinski
20 238 5. Przekładnie Rj*. 5.15. Pomiar gruboici zębów: a) mikromierzem talerzykowym wzd
pkm osinski
21 240 S. I. Przekładnie zębate walcowe 5. Przekładnie (liczba) przyporu r.„ określany j
pkm osinski
26 250 S Przekładnie — _    / F u+1 & (U* (Sity PHC-Z Z gdzie Zt jest
pkm osinski
29 256 5.1. Przekładnie zębate walcowe 257 .V Prwktadnte Rys. S2b Zmiana wapólczynnika d
pkm osinski
32 262 5. Przekładnie Za pomocy jednego stopnia przełożeń (jednej pary kół zębatych) mot
pkm osinski
33 264 5. Przekładnie We wzorze (5.90) wydzielimy wyrażenie 264 5. Przekładnie I 2 • 0,3
pkm osinski
34 266 5; Przekładnie ■tal* stopOw* nawtglan* I wfgloazotowan* st 266 5; Przekładnie war
pkm osinski
39 276 5. Przekładnio 5.1. Przekładnie żfltata 5.1.8. Schematy i przykłady konstrukcji
pkm osinski
41 280 5. Przekładnie Rys. 5.40. Przekładnia stołkowa- i bjnilc, 2— kolo W*! *>» Ml K
pkm osinski
43 284 3. Przekładnie gdzie r, i rj lo liczby zębów kot przekładni, S, i ó2 — półkąty st
pkm osinski
46 290 5. Przekładnie Tablica 5.10. Wzory do wyznaczania sil osiowych i promieniowych w
pkm osinski
47 292 $. Przekładnie film-firn-    Pf( K41 pochylenia linii zęba na walc

więcej podobnych podstron