skanuj0086 2

Badania elastooptyczne 91

przekręcenia analizatora A o kąt 90° ujawni się jasne pole widzenia i izochromy przybiorą wartość liczb połówkowych: m jjj 0,5; 1,5; 2,5; 3,5; 4,5;... k + 0,5.

W przypadku gdy model jest obciążony, do identyfikacji rzędu izochrom w świetle białym (oświetlacz halogenowy lub światło dyfuzyjne ze świetlówek) służy sekwencja barw:

• m = 0 - czarny,

• m = 1 - fioletowo-niebieski,

• m = 2 — czerwono-zielony,

• m = 3 - bladoczerwono-bladozielony.

Sekwencja koloru czerwono-zielonego przy wyższych rzędach dalej się powtarza, z tym że kolory coraz bardziej bledną i ich rozdzielczość optyczna zanika przy m = 7. W celu uzyskania wyrazistych obrazów wyższych rzędów izochrom stosuje się światło monochromatyczne, najczęściej sodowe, o długości fali A, = 589,3 nm. Można również zastosować filtr monochromatyczny sodowy, nakładany na obiektyw aparatu fotograficznego. Przy odpowiedniej rozdzielczości materiału modelowego i wysokiej jakości aparatu fotograficznego można uzyskać obrazy izochrom do m = 40.

Izokliny

Przypominamy definicję izokliny: jest miejscem geometrycznym punktów stałych kierunków naprężeń głównych.

Wraz z obrotem synchronicznym filtrów polaryzacyjnych — polaroidów -obraz izoklin przemieszcza się na nieruchomym modelu. Ruch polaroidów jest kontrolowany przez skalę kątową od 0 do 90°, umieszczoną na obudowie filtrów. Od umownego punktu 0° ruch zgodny z kierunkiem wskazówek zegara będzie wyznaczał kąty dodatnie, a ruch przeciwny — ujemne.

Każda izoklina jest określona wartością kąta, tj. parametrem izokliny. Kąt P (parametr izokliny) < 90° jest mierzony dla danego punktu pomiarowego po zatrzymaniu obrotu filtrów, gdy izoklina osiągnie położenie tego punktu. Dla parametrów izoklin różniących się o 90° otrzymujemy izokliny identyczne. Na rysunku 7.2 przedstawiono rozkład parametrów kątowych izoklin na modelu pierścienia poddanego ściskaniu.

Za pomocą izoklin można wyznaczyć trajektorie naprężeń głównych. Potrzebny jest do tego rysunek zbiorczy wszystkich izoklin na badanym obiekcie, następnie należy wybrać jedną z trzech metod wykreślania trajektorii naprężeń głównych: metodę krzyżyków, metodę siecznych lub metodę cięciw. Najczęściej stosowaną metodą jest metoda krzyżyków, którą obrazuje rys. 7.3. Rozkład wszystkich izoklin oraz trajektorie narysowane na ściskanym pierścieniu przedstawia rys. 7.4.