Zarz Ryz Finans R057

5. Pomiar ekspozycji firmy na ryzyko zmian cen na rynkach finansowych 177

Ilustracja 5.6 pokazuje, w jaki sposób można zastosować symulację Monte Carlo do pomiaru poziomu narażenia firmy na zmiany określonej ceny finansowej. Pierwszym krokiem jest stworzenie modelu przychodów i rozchodów firmy. Korzystając zarówno z wiedzy personelu kierowniczego na temat stosowanych w przedsiębiorstwie procesów produkcyjnych oraz rynków, na których firma funkcjonuje, jak i z analiz empirycznych, konstruujemy model matematyczny firmy, który pozwala powiązać ceny finansowe z wielkością sprzedaży, cenami wyrobów i kosztami (część A ilustracji). Następnie losowo wybieramy poziom badanej ceny finansowej; podstawiając ową cenę do modelu firmy, generujemy prognozę zysku netto (część B ilustracji). Wybierając inną wartość tej samej ceny finansowej i podstawiając ją do modelu, uzyskamy kolejną prognozę zysku netto (część C ilustracji). Powtarzamy operację wiele razy - tak aby model został skonfrontowany z odpowiednią liczbą scenariuszy. Jeżeli oczekuje się, że środowisko działania firmy pozostanie stabilne, wówczas scenariusze można generować na podstawie zmienności historycznej oraz korelacji między istotnymi cenami finansowymi. Rezultatem przeprowadzenia symulacji będzie pewien obraz, przedstawiający prawdopodobny rozkład wartości zysku netto.

Wprawdzie symulacja Monte Carlo jest trudniejsza w zastosowaniu niż analiza regresji, jednak ma ona zalety. Konstruowanie wstępnego modelu matematycznego wymaga dogłębnego poznania i zrozumienia charakteru oczekiwanego (a nie historycznego) ryzyka, na którego działanie firma ma być narażona. Ponadto model pozwala zbadać większą liczbę założeń, gdyż nie krępują go żadne zależności historyczne.

Zewnętrzne miary ryzyka finansowego

Ponieważ „zewnętrzne” miary ryzyka finansowego wynikają z wartości zaobserwowanych na rynku, można je również określać mianem rynkowych miar ryzyka finansowego. Aby pomóc wam zrozumieć, w jaki sposób różne zewnętrzne miary ryzyka pasują do siebie, potraktujemy te miary jako różne modele czynnikowe.

Wzór ogólnego modelu czynnikowego możemy zapisać w następujący sposób:

R„= X bjj F_jt + e_it (5.1)

gdzie R. to stopa dochodu z instrumentu finansowego i (może nim być obligacja, wkład bankowy lub akcja przedsiębiorstwa); F to „czynnik” y-ty; b to współczynnik wagi dla czynnika j-tego; e. to wariancja rezydualna. Jako element wzoru