Zarz Ryz Finans R17S4

534 Zarządzanie ryzykiem finansowym

Zmienia się ona wraz z wartością teoretyczną swapu lub czasem do wygaśnięcia, lecz nie ulega zmianie w wyniku zmiany ceny waloru finansowego.

Aby uzyskać całkowitą ekspozycję w równoważniku kredytowym, tę stałą potencjalną ekspozycję kredytową należy dodać do bieżącego kosztu zastąpienia (pokazanego w części (b) ilustracji 17.10). Jeśli jednak koszt ten jest ujemny, traktowany jest jako zerowy. Ostateczną ekspozycję w równoważniku kredytowym można przedstawić wzorem:

ekspozycja w równoważniku kredytowym =

= potencjalna ekspozycja kredytowa + max (0, wartość rynkowa swapu)

co pokazuje część (c) ilustracji 17.10.

Ilustracja 17.11. Porównanie profili ekspozycji w równoważniku kredytowym uzyskanych za pomocą reguł adekwatności kapitałowej oraz na podstawie modelu wyceny opcji

Zauważyliśmy powyżej, że ustalanie oczekiwanej ekspozycji metodami symulacji i wyceny opcji daje podobne wyniki. Rezultaty te różnią się jednak znacznie od ekspozycji obliczonej metodą reguł adekwatności kapitałowej. Porównanie profili ekspozycji w równoważniku kredytowym uzyskanych za pomocą reguł adekwatności kapitałowej oraz na podstawie modelu wyceny opcji przedstawia ilustracja 17.11. Pokazany na niej wykres wskazuje, że reguły adekwatności kapitałowej prowadzą do zawyżenia ekspozycji w przypadku swapów, których wartość wewnętrzna w poważniejszym stopniu odbiega w górę lub w dół od zera.

Pomiar ekspozycji dla portfela transakcji

Dotąd rozważaliśmy ekspozycję banku w przypadku, gdy jest on pośrednikiem w pojedynczej transakcji na instrumentach pochodnych. Większość jednak uczestników rynku (zwłaszcza pośredników finansowych) posiada wielkie portfele produktów służących do zarządzania ryzykiem.