CCF20090323009

Corjiacbe Ha 3to ^aro rop^ecTBo,

Ho TOJibKo c ycjioBbeM — hc CTaBHTb ero

Hh okojio Mopa, r/je h poAHjiacb: riocjie^HMa c MopeM pa3opBana CBH3b,

Hh b uapcKOM ca^y y 3aBeTHoro ima,

Tnę Tenb 6e3yTeiunaa wmer Mena,

A 3^ecb, r;jc croajia a TpwcTa nacoB H r/ic .zyia mchu hc orKObuin 3acoB.

3aieM, hto h b CMepi H 6jiaacennoH 6oK)Cb 3a6bi i b rpoMbixaHHe nepHb^ Mapyci>,

3a6brrb, kuk nocTbuiaa xjionajia ;iBepi.

H Bbura ci apyxa, khk paneiibm 3Bepi>.

H Iiycrb c HeiIO;iBH>KHblX H 6p0H30BI,IX BOK Kaic cjie3bi CTpyHTCH iioaraHinnuH cncr,

M i ojiy6i> nopeMHbiH nycri> ly^ni bjuijim, W i hxo n/iyr no Heoe Kopa6jiH.

Map ni 1940

»v.*

•. * •v

i/»

Daję zgodę, choć dać ją ciężko niesłychanie,

Lecz pod jednym warunkiem — że pomnik nie stanie

Nad morzem, gdzie kolebka ma się kołysała,

Bo ostatnia więź moja z morzem się urwała.

Ani w carskim ogrodzie, gdzie pień powalony, Gdzie mnie wciąż jeszcze szuka cień nieutulony,

Ale tu, gdzie zmarznięta, jak one tak samo, Przestałam trzysta godzin przed zamkniętą bramą;

Bym i w śmierci szczęśliwej, która raj odsłania, Nie zapomniała „czarnych kruków'¹ turkotania,

Pamiętała, jak drzwi trzaskały uprzykrzone, ł że wyła starucha jak zwierzę zranione.

Niechby się z nieruchomych powiek z brązu lały Moje łzy, a to będzie spływał śnieg stajały.

I niech gołąb więzienny zagrucha w oddali, 1 niech statki po newskiej cicho płyną fali.

Marzec 1940

311