WGGiOŚ

Zakład Geologii Ogólnej i Matematycznej ĆWICZENIA Z GEOLOGII OGÓLNEJ

(12)

CIII)

Skały krzemionkowe

Skały krzemionkowe utworzone są głównie z autogenicznej krzemionki, zwykle w postaci chalcedonu i/lub kwarcu.

Organogeniczne skały krzemionkowe

Organogeniczne skały krzemionkowe powstają dzięki gromadzeniu się na dnie basenu sedymentacyjnego krzemionkowych szkieletów organizmów. Wyróżnia się wśród nich:

•    diatomity, utworzone głównie z pancerzyków okrzemek; słabo zwięzłe - dające się . rozcierać w palcach - odmiany diatomitu noszą nazwę ziemi okrzemkowej;

•    radiolaryty, złożone ze skorupek radiolarii, spojonych krzemionką powstałą z rozpuszczenia form drobniejszych;

•    spongiolity, zawierające jako główny element skałotwórczy igły gąbek, zlepione chalcedonowym spoiwem.

Występujące w skałach krzemionkowych szczątki organiczne nie są widoczne makroskopowo. Wprowadzono zatem ogólną nazwę rogowiec, oznaczającą skały krzemionkowe, które występują jako warstwy wśród innych skał.

Chemiczne skały krzemionkowe

Tworzenie się nieorganicznych osadów krzemionkowych zachodzi na bardzo niewielką skalę i jest ograniczone do gorących źródeł wulkanicznych, gdzie powstają gejzeryty i martwice krzemionkowe.

Chemiczną naturę mają także konkrecje krzemionkowe, występujące najczęściej w wapieniach, margłach i opokach. Wyróżnia się wśród nich:

•    krzemienie o konturach wyraźnie zaznaczonych w stosunku do skały otaczającej, od której zazwyczaj zdecydowanie różnią się barwą;

•    czerty o nieostrych konturach i barwie zbliżonej do barwy skały otaczającej.

Skałami przejściowymi między krzemionkowymi a okruchowymi są gezy, zawierające zarówno kwarc detrytyczny, jak i krzemionkę organogeniczną, zaś skałami przejściowymi między krzemionkowymi a węglanowymi (wapieniami) - opoki, składające się z węglanu wapnia i krzemionki pochodzenia gąbkowego; wyługowanie kalcytu prowadzi do powstania opoki lekkiej.

Iywa|>oi*aty

W ewaporatach występuje około 30 minerałów autogenicznych, głównie chlorków i siarczanów/ _sodu, potasu, wapnia i magnezu.

Ewaporaty siarczanowe

Ewaporaty siarczanowe są często skałami niemal monominerałnymi. Należą do nich:

5 .gipsy, złożone.z minerału gipsu, zwykle wyraźnie krystaliczne, przy czym wielkość i pokrój kryształów mogą być bardzo różne - od drobnych, izometrycznych (alabaster), po wielkie, kilkumetrowe, często zbłiźniaczone (jaskółcze ogony); znane są także gipsy włókniste;

• anhydryty, złożone z minerału anhydrytu, zwykle twardsze od gipsów i drobnokrystałicz-ne, choć mogą też być włókniste lub ziemiste.

Ewaporaty solne

Ewaporaty solne złożone są głównie z chlorków i siarczanów sodu, potasu, wapnia i magnezu. Wyróżnia się wśród nich:

•    sól kamienną (halityt), niemal monomineralną, składającą się głównie z halitu, któremu towarzyszą domieszki innych minerałów solnych i substancji ilastych;

•    sole potasowo-magnezowe, składające się głównie z chlorków i siarczanów potasu i magnezu; najbardziej rozpowszechnionymi solami potasowo-magnezowymi są:

•    sylwinity, złożone głównie z sylwinu i halitu;

•    karnalityty, złożone głównie z karnalitu i halitu;

•    sole twarde, złożone głównie z sylwinu, halitu i anhydrytu.

Rezydualne skały ilaste zawierają, obok minerałów ilastych, odporne na wietrzenie składniki skał macierzystych.

Typowymi przykładami rezydualnych skał ilastych są:

•    kaoliny, złożone głównie z kaolinitu, a podrzędnie zawierające kwarc, łyszczyki, illit oraz odporne na wietrzenie minerały ciężkie; kaoliny tworzą się w wyniku wietrzenia kwaśnych skał magmowych i metamorficznych oraz arkoz;

•    bentonity, powstające w wyniku podmorskiego wietrzenia szkliwa wulkanicznego drobnoziarnistych osadów pirokłas-tycznych (tufów popiołowych); składają się one głównie z montmorilłonitu lub pakietów mieszanych montmorillo-nit/illit, a ponadto mogą zawierać inne minerały ilaste, kwarc, skalenie, biotyt, chloryty, zeolity i relikty szkliwa.