I w odmianach czasu smak jest 54

KASPER MIASKOWSKJ

_Y NA ŚKLANICĘ MALOWANĄ

Popiół śkło, choć je farby malują.

Gdy sztuki w hucie nim wyprawują:

A nic tak, kiedy pieniste konie Spuszczając z góry słońce, niż tonie — Jeśli żegnając pogodnym okiem.

Zboczy się z wilgim pozad obłokiem — Różnych barw tęcze światu wyprawi Jako rzemieślnik, gdy śkło postawi, Zielonym, złotym i szafirowym Pędzlem i kształtem pozornie nowym. Ale cóż po tym? Śklanica snadnie.

Niż się napijesz, z rąk ci wypadnie;

A on spaniały kryształ w- perzyny Poszedł, ostatek dym niesie siny.

Popiół śkło, ale i popiół człowiek. Choćby rozciągnął jak Feniks kto wiek, Bo i z słonecznych ten ptak promieni Z popiołu wstaje, w popiół się mieni. Lecz co arabskie wspominam dziwy?

²⁰ Przyjdzie dzień, kiedy i świat szedziwy Walnym płomieniem jak słoma spłonie. Niż wieczny siędzie Sędzia na tronie.

* WALETA WŁOSZCZONOWSKA

Żegnam was, pola włoszczonow^skiej kniei. Gdzie się mnie wrócić nie masz i nadziei; Żegnam cię, błotny, z twymi, dworku, ściany, Snopkiem odziany!

Żegnam w^ras żyzne dwa po bocz ogrody I oba staw'ki hojnej pełne wody,

Gdy w nie Eolus mokrym skrzydłem żenie Z pola strumienie!

Żegnam was, sadki na wiosnę zielone,

¹⁰ A locie wiśnią dojrzałą rumionc;

Daj i ty rękę, wirydarzu lichy,

Palladzie cichej!

Tu ona szczypiąc kwiatki twe chodziła,

A wiersz zarazem dowcipem rodziła;

Prosty-ć, lecz pióra dotkliwego różny I żółci próżny.

Żegnam poddane rzewliwe, rzewliwy.

Przeciwko którym, jeślim nie pierzchliwy Anim był ciężki ornym wołom w pługu, Uchodząc długu.

Niech wżdy chowają w pamięci mię wdzięcznej, Dokąd dzień słońce, a noc krąg miesięczny Prowadząc wrócą lato im po śniegu W poprzecznym biegu.