P1020328

5. PEHAMETRIA I POTENCJOMETRIA (cz. I)

Temat: Wyznaczenie charakterystyki elektrody pomiarowej i punktu końcowego miareczkowania metodą potencjometryczną

Cel ćwiczenia - charakterystyka elektrody pomiarowej, określenie stężenia kwasu solnego metodą potencjometryczną; zapoznanie z budową i zasadą działania pehametru

Zagadnienia:

- rodzaje elektrod

- charakterystyka elektrody pomiarowej

- poteocjometria bezpośrednia, miareczkowanie potencjometryczne

W metodach potencjometrycznych do celów analitycznych wykorzystuje się pomiar siły elektromotorycznej SEM ogniwa zbudowanego z dwóch elektrod zanurzonych w badanym roztworze. Jedną elektrodą jest elektroda wskaźnikowa, której potencjał zależy od stężenia oznaczanego składnika, drugą natomiast elektroda odniesienia, której potencjał jest stały w czasie trwania pomiaru. Aparaty do pomiarów potencjometrycznych noszą nazwę potencjometrów (w przypadku pomiarów stężenia jonów wodorowych—pehametrów).

Bardzo ważną rolę w pomiarach potencjometrycznych odgrywają elektrody, które ze względu na budowę i mechanizm działania można podzielić na:

• elektrody pierwszego rodzaju, odwracalne względem kationu, zbudowane są z metalu (lub gazu) zanurzonego w roztworze własnych jonów. Najbardziej znaną elektrodą tego typu jest elektroda srebrowa (Ag/Ag⁺) i elektroda wodorowa (H2/H*).

• elektrody drugiego rodzaju, odwracalne względem wspólnego anionu, są one zbudowane z metalu pokrytego warstwą trudno rozpuszczalnej soli tego metalu. Ten układ zanurzony jest w roztworze soli dobrze rozpuszczalnej, zawierającej ten sam anion co sól trudno rozpuszczalna. Przykładem elektrody tego typu jest elektroda chlorosrebrowa (Ag/AgCl/KCl) i kalomelowa (Hg, Hg2Cl2/KCl).