P5020214

Formułę ckspresjonistyczną, która — Jedyna — przysługuje dziś MiciAskiemu wśród komentatorów, najtrafniej uzasadnił jut w roku 1925 Wiłam Horzyca: Z pomocniczego znaczenia akcji, z doniosłości zasady archl-tektury momentów psychicznych i z uprawnienia poety do tworzenia konstrukcji dramatycznej to myśl nakazu swej wyobraźni — zdawał sobie sprawą Miciński. Dlatego elementem i podstawą jego dramatu jest moment czy kompleks psychiczny, toyraiany czy to za pomocą dialogu, czy tez pewnego gestu, posiadający swoją odrębność, czyli, mówiąc z grubsza, krótka scena zagrażająca pewien stan osób w dramacie działających. Elementy te grupuje on w ten sposób, że scena następna niekoniecznie musi być dalszym ciągiem „afceji” zawartej w scenie poprzedniej. Micińskiemu chodzi o nawiązanie głębszej łączności między sceną a sceną niż łączność akcji; chodzi mu o to, by scena następna była wewnętrznym, nie fabularnym, uzupełnieniem i wewnętrznym dalszym ciągiem scen poprzednich. Poszczególne więc sceny traktuje Miciński jak bryłę, a za pomocą rozmieszczenia tych brył, pozornie od siebie niezależnych, w istocie jednak głęboko i organicznie ze sobą związanych, uzyskuje on swe cele dramatyczne. Dlatego u Miciń-

^wl5^l

żyli* ta i

późniejsi drukowi A wU

nych, Ji *»ej, nl nie na! ¹ przr mówić tach -w całe fenu -Oczy? nie 05 istoto zwaU rekoc dla i rza 1 co Si kieri o zna na t dem pozt Cte ma rus: