Nuli i IMnnf * N*w d» l«Hf
trczną, usuwodnwstw bibUitn/r* raaz typologię Włohk. uh raimi i (omy współpracy. W mdtńrydi pngtmwh «(ąc/iM> (u jn/crt bndDs.ww t *y płsiicmc hiNmlek, i Uk/r pwjujandę biMmtfcmł »pciipm*h oiwulowycli uiie zagadnienia, jak: ulwli i biblioteka. otwiii pozat/kolM -1 więc U, które Nuil/icj uwypukliły funkcj( btUiutek powszechnych Z kolei htbhaekaniwo obejmowało pmhlcmniykę doboru zbiorów, ich formalnego j rzeczowego opracowana, udostępniania i pr/cthowy wanu ort/ konserwacji, ponadto planowanie i sprawozdawczość btblwlcc/ną, sprawy fiwnwmt i biurowe Zakres bibinie-laratwa stale się pouerral -1, biegiem emu doszła służba informacyjni, z* gadmenia dokumeolacji naukowej, normalizacja biblioteczna, uenko rorbudo wina problematyka pracy t czytelnikiem (szczególnie w programach oświato-wych). Bibliotekarstwo w tym ujęciu nie ograniczało się juz do samych umiejętności praktycznych, wskazówek i przepisów, stając się coraz trudniejsze w przeprowadzaniu wyrakj granicy między tum a btNwttkoiittwstwtm. Dlatego tez pod koniec II Rzeczypospolitej zaprzestano podziału programów na część leo-retyczną i praktyczną, jak też zaczęto urządzać wspólne kursy dla bibliotekarzy naukowych i oświatowych (V/erki 1938) podkreślając, ze me miejsce pracy, ale posiadane kwalifikacje dzielą pracowników bibliotecznych na poszczególne kategorie. Zaznaczyła się w tym również dążność do ustalenia jednolitej podstawy kształcenia bibliotekarzy, wspólnej dlacalego zawodutj nauki o bibłttttct. Zamotanie różnic nastąpiło 11 lego powodu, ze do nauczania techniki btblioRczne] włączono podbudowę teoretyczną, opartą na regułach naukowej organizacji pracy, ekonomice i statystyce, a pacę bibliotekarzy oświatowych powiązano ściśle z zasadami psychologii, pedagogiki i socjologii oraz techniki pracy naukowej. Bi-bliopsychnlogię, pedagogikę biblioteczną i bibliosocjdogię włączono do programów jako dyscypliny pomocnicze bądź bezpośrednio z bibliotekoznawstwem związane. Na lej samej zasadzie wykładano naukową organizację pracy albo nitując ją jako osobny przedmiot, albo omawiając łącznie zogólną problematyką organizacji bibliotek.
Analiza polskiej literatury bibliotekarskiej z lat 1918-1939 wykazała, że problematyce organizacyjnej poświęcono w tym czasie najwięcej miejsca, główny bowiem wysiłek bibliotekarzy i główny nurt myśli bibliotekoznaw-czej szedł w kierunku wypracowywania optymalnych ram organizacji bibliotek w kraju oraz doskonalenia działalności wewnątrzbibliottcznej *. Podstawowym forum wypowiedzi były dwa powołane do życia czasopisma fachowe: „Przegląd Biblioteczny’ (nowa edycja 1927), organ naukowy ZBP, oraz „Biuletyn Biblioteki Publicznej m. st, Warszawy (1929, od R. 6 pt. „Bibliotekarz*). Istnienie samodzielnych czasopism bibliotekarskich odgrywało ważną rolę w rozwoju nauki o bibliotece, sprzyjało bowiem wymianie doświadczeń, popu-
11 Dokumentuje Gryce, P«wj^'^fl^Mrde|/zr)^rflifent*#, ,.Pnc|iąd Biblioteczny" 19)), R.IUUI0-okraw MW*" uwmi M* cmopńniL