pic 11 06 015808

(i TERESA MICHAŁOWSKA

go w obręb całości Skargi umierającego, składał się z 3 strof 3-werso-wych pisanych regularnym 8-zgłoskowcem i brzmiał tak:

Dusza z cięła wylecieła,

Ne zielone łące stałe.

Stawszy, rzewno zapłekałe.

Czemu, duszo, rzewno płaczesz?

Nie wola mi rzewno płakać,

A ja nie wiem, kam sie podzieć.

Podzi, duszo moje miła!

Powiedę cie do rejskiego,

Do krolestwe niebieskiego.

Ten właśnie utwór skupi w dalszym ciągu naszą uwagę. Omawiając pieśń o duszy Aleksander Bruckner stwierdził, że była ona wielokrotnie parafrazowana w polskim folklorze w. XIX, i przytoczył rozmaite ludowe wersje jej tekstu, uznając średniowieczny prawzór za możliwe źródło późniejszych przekazów. Zauważył także, iż „zielona łąka”, na którą dusza przybywa, jest obca nie tylko polskiej, ale i słowiańskiej mitologii, pojawia się natomiast w wierzeniach germańskich i zapewne wywodzi się z „niemieckich źródeł” ¹. Wyraził nadto przypuszczenie, iż na polską pieśń „wpłynęły [...] pieśni łacińskie o sporze duszy z ciałem” ».

Sugestia genetyczna Brucknera przeszła bez echa: badań tak ukierunkowanych nie podjęto. W późniejszej nauce ustalił się natomiast pogląd wyrażony przez Woronczaka, iż pieśń Dusza z ciała wyleciała to „pierwszy może [...] zapis pieśni ludowej” (W2 161). Pogląd ten nie został szerzej uzasadniony, nie objaśniono też pojęcia „ludowości” w odniesieniu do twórczości polskiej XV w. Charakterystykę polskiej średniowiecznej poezji ludowej podał wszakże ten sam autor w późniejszym studium, w którym przeciwstawił ją „poezji odgórnej” ². Poezja ludowa — to „oparta o stare rodzime tradycje” twórczość „wyłącznie ustna i w zasadzie meliczna”. Współistnieją w niej: wiersz asylabiczny (głównie w epice) oraz sylabiczny (szczególnie w liryce — przeznaczonej do śpiewu chóralnego z towarzyszeniem tańca). Brakuje w niej rozbudowanej strofiki, a dominuje zapewne dystych. Rym, początkowo nie występujący, pojawia się z wolna „pod wpływem pieśni kościelnej,

wzorowanej na utworach łacińskich”. „Poezję odgórną” reprezentują natomiast: zwrotkowa pieśń religijna, „znajdująca się pod silnym wpływem hymnografii łacińskiej”, oraz stychiczna, przeznaczona do recytacji, poezja świecka i częściowo — religijna. Kwalifikując pieśń Dusza z ciała wyleciała jako ludową (pochodzenia rodzimego, ustną i nieliczną?) autor zapewne uwzględnił dwie przesłanki, wynikające z wcześniejszych konstatacji Brucknera: popularność pieśni w folklorze polskim XIX w. oraz związek motywu „zielonej łąki” z przedchrześcijańską mitologią germańską. Teza o ludowości tej pieśni została podtrzymana i szeroko rozbudowana przez Kazimierza Wykę^{3 2 4}. Przesłoniła ona we współczesnych badaniach wcześniejsze, ostrożne stanowisko Brucknera, który uznawszy pieśń za źródło późniejszych wersji ludowych, radził szukać jej genezy — powtórzmy — w średniowiecznej literaturze łacińskiej, należącej do repertuaru twórczego Europy Zachodniej.

W kręgu średniowiecznych „wizji”

Intuicja znakomitego badacza okazała się słuszna, jednakże zespół dzieł stanowiących treściowe zaplecze polskiej pieśni wydaje się nieco inny, niż wynikałoby to z jego sugestii.

Przyjrzyjmy się zarysowanej w utworze sytuacji. Dusza opuściwszy w momencie śmierci ciało ludzkie przybywa na zieloną łąkę i rzewnie płacze. Ktoś nie nazwany z imienia (osobę św. Piotra wprowadzają didaskalia) pyta ją o przyczynę smutku. Dusza wyjaśnia, że nie wie, dokąd ma się udać. Rozmówca obiecuje zaprowadzić ją do raju.

Pieśń opowiada w największym skrócie o pośmiertnym losie człowieka. Temat ten nie jest niczym wyjątkowym w piśmiennictwie średniowiecznym, przeciwnie — należy do szczególnie często eksploatowanych zarówno w prozie, jak w poezji łacińskiej. W literaturze zachodniego chrześcijaństwa uformował się nawet odrębny gatunek zwany ,,visio”, przedstawiający wędrówki duszy ludzkiej po świecie nadprzyrodzonym i przynoszący opis zaświatów, a zwłaszcza miejsc kary i na-

A. B r ii c k n e r, Drobne zabytki języka polskiego XV w. „Rozprawy Wydziału Filologicznego AU” t. 25 (1897). Niemal dosłowny przedruk tego tekstu: Literatura religijna w Polsce średniowiecznej. I. Kazania i pieśni. Warszawa 1902, s. 225—234.

“Bruckner: Drobne zabytki języka polskiego XV w., s. 255; Literatura religijna w Polsce średniowiecznej, s. 234.

^1! J. Woronczak, Elementy średniowieczne w wersyfikacji polskiej XVI wieku i ich przemiany. W zbiorze: Z polskich studiów slawistycznych. Warszawa 1958 (o poezji ludowej: s. 243—245; o poezji „odgórnej”: s. 246 n.).

kryfy Nowego Testamentu. Wybrali i opracowali: [H.] Daniel-Rops

K. Wyka, „Dusza z ciała wyleciała". W: Wędrując po tematach. T. 2. Kraków 1971. Przywołując tekst Wyki w dalszym ciągu tej rozprawy używać będziemy skrótu KW (liczba po nim wskazuje stronicę). Oprócz tego skrótu oraz skrótów wymienionych w przypisach 2 i 3 zastosuje się następujące: A = Apo

i F. Amiot. Z przekładu francuskiego przetłumaczyła Z. Romanowiczowa. Wstęp do polskiego wydania napisał K. Bobrowic z. Londyn 1955. — GP A. G u r i e w i c z. Problemy średniowiecznej kultury ludowej. Przełożył Z. D o-brzy niecki. Warszawa 1987. — JS = J. Sokolski, Staropolskie zaświaty. Obraz piekła, czyśćca i nieba w dawnej literaturze polskiej wobec tradycji średniowiecznej (W druku; praca ta była mi dostępna w maszynopisie).

pic 11 06 015808

pic 11 06 015808

pic 11 06 015808

pic 11 06 015808