Dym — Dzban

ziać się.

• Dziecko

35

JO. U dwora, nie popłaca cnota i pokora. —

Wójc.Kar. J. 33.

Por. u A dal*. N. 5.

11.    U dworu, trzeba dobyć woni. —

265.

12.    Znam ja dworską polewkę. — lir z.

T. j. sługiwałem po dworach.

Dym.

1.    Być komu dymem w oczach. — Niez.

Zawadzać.

2.    Dymem karzą, kto dym sprzedawał. —

Kosz. Lor. 52. Z/.

3.    Dym to szczery. -- Niez.

Rzecz marna, czcza.

4.    Dym w izbie, dach dziurawy, i zła żona,

co rychlej wypędza z doma. — Niez.

Por. u Arial.’N. 2, *

5.    Kto w pochlebnym kocha się dymie, ten

w mgle grubej osiedzie. — Zab. 15. 318.*'

6.    Nic tak z dymem nie, ulatuje, jak pie

niądze za tytoń. — Zól. Mom. 194.

7.    Poszło z dymem. — Niez.

W niwecz sic obróciło, a głównie: spaliło się, zgorzało.

8.    Więcej dymu. niż pieczeni. — Brz.

Por. u Arial. N. 10.

9.    Z dymu ogień znaj, a gaś, nie czekaj. —

Brz.

Nie czekaj płomienia.

Dynia.

Dobrze Pan Bóg czyni, że nie daje rosnąć na dębie dyni. — Brz. Gm.

o    C    %/

Por. u Arial. t. w.

Dyskurs.

1.    Dobry ihsknrs, rzecz sama bywa zła. —

A. M. Fre. 11.

•Łacniej o dyskurs, niżeli o rzecz. — Tamże.

2.    Dyskurs ma to prawo, że wolny ma

szańc na wszystko. — Brz. z Falib.

«

3.    Najłatwiej, cudzą się pracą zasłaniając,

przy stołach zastawnych, o pracy i odwagach, gładkie szykować dyskursy. —A. M. Fre. 20.

Dyszel.

J. Poszło krzywym dyszlem.—

— Lud. Kuj.

Miał i to i owo, wszystko poszło... Zmarnowało się, rozproszyło.

2.    Rzemiennym dyszlem podróż oprawiać. —

Brz. z B. J.

Co chwila gdzieś wstępując i zbaczając z drogi.

Por. u Adal. „Jechać" N. 27.

3.    U mnie krótki dyszel. — Lud. Kuj.

T. j. u mnie nie długo, prędko się decyduję, łatwo zawracam na miejscu i wycofuję sie.

Dzban.

1.    Od waćpana do waćpana, aż wyciekło

wszystko ze dzbana. — Brz. z B. J.

2.    Przykre żarty nie zawsze uchodzą na

sucho, poty dzban wodę nosi, aż się

urwie ucho. — Niez.

Por. u Adal. N. 2.

Zienlc. 199.