00118 01
236
— No to trzeba tu pozostać na zawsze i pozwolić mi kierować twojem serduszkiem.
— Kierować swojem sercem, odparła niespo-* kojna.
— Dla czegóż nie! moja kochana! przecież jesteś tak młodą, tak jeszcze niedoświadczoną, rzucona jesteś w zamęt tego świata dzisiejszego, potrzeba ci takiój matki, która by cię strzegła przed niebezpieczeństwami. Ja dużo przeszłam, zrosłam, rzec można, z wiekiem, dzisiejszym, mićj zatem do mnie zaufanie. Wierz mi co ci powiem. Chociaż należałam do arystokracji i chociaż z początku wzdry-galam się na samą myśl o tera, że można kiedykolwiek zawrzeć ślub nierówny, to jest żeby córka szlachcica z dziadów, pradziadów miała pojąć w małżeństwo mieszczanina lub chłopa, teraz mogę tylko przyklasnąć stopniowemu temu znikaniu przesądów. Cóż może być naturalniejszego, jak zlanie się dwóch warstw spólecznych? Po cóż żądać od młodej dziewczyny, czarująeój pięknością, tarczy her-bowćj? Czyż pewność szczęścia, jakie wniesie mężczyźnie w dom, nie zastąpi mu takich dziesięciu tarcz herbowych. Powiedz mi szczerze, czyż tak być nie powinno?
Genowefa zarumieniona, myśląc w tej chwili o Raulu, odrzekła:
— Myślę tak jak i pani — odrzekła skromnie, że dwoje serc zakochanych nie powinno myśleć o nierówności towarzyskiej, urodzenia i rasy.
— A więc moja droga Genowefo, — ciągnęła dalćj baronowa, nie zadziwisz się zatem z pewnością, słuchając pewnego zwierzenia.
Genowefa poczęła drżeć.
Przeczuwała, źe rozmowa dąży do czegoś, co zagraża jój miłości dla Raula.
_ — Genowifo bądź zatem szczerą ze mną.
— Szczerą... ja zawsze jestem szczerą, wykrztusiła Genowefa, a słowa jej zamierały w ustach. Cała zaś drżeć poczęła jak we febrze.
— Wszak syn mój ci powiedział, źe cię' kocha?
Genowefa zbladła. Wyglądała jak alabaster.
Nie omyliła się zatem.
— Tak jest pani, wyjąknęła, ale przysięgam, ‘ nie uczyniłam nic, aby ściągnąć na siebie spojrzenia pana barona.
— Nie usprawiedliwiaj się moja miła. Któż, widząc tyle skromnej godności, tyle wdzięków, nie miałby cię pokochać. Filip zaraz od pierwszego spojrzenia powziął do ciebie głęboką sympatyą a ta sympatya wyrodziła się u niego w głęboką miłość. Najmilsza moja! dumną byłabym, gdybym cię jako córkę moją powitać mogła.
— Pani, zaczęła Genowefa.
— Pozwól mi dokończyć, moja Genowefo. Filip wziął mnie zą powiernicę, co dowodzi, że ma do mnie zaufanie. Pierwsze jego wyznanie przyjęłaś zimno sądząc zapewne, źe to jest jego chwilowy kaprys, jego chwilowa namiętność, wątpiąc przytem może o prawości jego zamiarów, zakazałaś mu nawet mówić o swojćj miłości. Czy to prawda?
— Prawda pani — odrzekła skromnie Genowefa.
— A zatem wiedz, że to wcale Filipa nie zraziło. Owszem od tćj chwili pokochał on cię jeszcze więcćj, widząc w tobie taką godność, taką stałość zasad, jaką rzadko spotykamy po dziś dzień. Filip
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
00118 01 228 ta okoliczność, miał by Pan Jezus, jako gazda od ludzkich uczynków, daleko mniej do rob
00118 01 226 Kiedy staniesz na granicy, Zadrżę wszyscy przeciwnicy; I na sercu swem zemgleję, Co się
00118 01 WSPANIAŁA ZDOBYCZ,
00118 01 — 280 — rażają się z największą pochwałą, a woleliby pozostawać o głodzie, niż wyrzćc się b
00118 01 224 TRADYCJE IMPROWIZACJI wizacji Mickiewicza, którego Konrad powiada: „to nagłym, to wolny
00118 01 ? 94 Mnie jednak jak długa noc była, łacno wiedzieć, Bom wszytkę, nie śpiąc, musiał z druży
00118 01 224 nis, violationis, stupri, falsae monetae, pon-deris et mensurae ceterisque vitiis, quib
00118 01 io 6 Zwierciadło K*I^C/ttTtc(ć)<3rtOW i Otrgymdlifmy/lJepy)X d/?e,oty*
00118 01 G l. na wielkiej równinie , rozciągającej się pomiędzy Samarją i Galileą. G1TTHITH. Ten wyr
00118 01 Ra. Ra. wnętrzności własnemi rękami, rzucił je na lud, wzywając Pana życia i śmierci,
00118 ?3ad6b6654f70806e5a217dbf95ccf4 118 McWilliams a = Pr{exceeding contro] lim
89907 Skrypt PKM 1 00118 236 RBk= 13000 [N], RAk = ^! + ^2 - = 6000 4- 18000-13000
00118 01 djvu magicznych 1). Przesądy te były rozpowszechnione w całej Europie, toteż i w polskich z
więcej podobnych podstron