Je.
Loam chcąc pojmać proroka, wyciągnął rękę schwytać go, alo mu odrazu uschła, a oitarz zaraz rozpadł się na dwoje. Król udał się niebawnie z prośbą do człowieka Bożego, aby mu wyjednał uzdrowienie, które otrzymał, i ręka powróciła do swego dawnego stanu. Tak widoczne i cudowne dzieła, nie odmieniły serca Jeroboama, niepo-rzucił jednak dróg swej bezbożności, nie przestawał utrzymywać swój lud w błędzie i bałwochwalstwie, i umarł w swych złościaeh po 22 leciech królestwa r. św. 3050; na ukaranie za odstępstwo, jego dom i familia została wyniszczoną od Baasa, podług prze-powiedzenia Achiasza z Siło, przeto ten król niewdzięczny Bogu za tyle dobrodziejstw aż nawet do bezbożności, przywiódł swą rodzinę do tejże nicości, z której była wyprowadzona. Przezto samo, zechciał ją utwierdzić na tronie nadużyciem wierności, którą był winien autorowi swego wywyż" szenia. Zemsta Boska rozszerzyła się po całym Izraelu, który uległ bezbożności swego króla w nićj go naśladując. III. Reg. Cap. li. et 14.
JEROBOAM. Syn Joasa króla Izraelskiego , wstąpiwszy na tron po ojcu swoim, czynił to co było zle w obliczu Pańskim, i udał się drogą Jeroboama syna Nobatha. Królowanie jego było dosyć długie i szczęśliwe, by się dopełniły obietnice Boskie dane arcykapłanowi Joachazowi. Ten król przywrócił królestwo Izraelskie do dawnej świetności, odzyskał kraje, które królowie Syryi sobie przywłaszczyli, przywiódł oraz do posłuszeństwa cały kraj za Jordanem aż do morza martwego. Widzieć to jasno z proroctw Ozeasza, Amosa, Jonasza, którzy żyli za jego czasów. Lubieżność, zbytki, bezbożność i niesprawiedliwość panowały za niego w Izraelu, nie tylko czczono złotego cielca w Belheł, ale też i na innych miejscach dopuszczano się we wszelkim rodzaju zabobonów i obrzydliwości. Umarł Jeroboam w lat40 swego panowania r. ś. 3220. IV. Reg. Cap. 14. Osaeae. Cap. 5.6. 8f.
JERUEL. Bojaźń Boga. Pustynia w Judei, na zachód morza martwego, gdzie król Jozafat odniósł zwycięztwo nad Ammonitami, i innemi sprzyrnie-rzonemi ich ludami, którzy się tain zebrali przeciw niemu. I. Paralipom. Cap. 20.
JERUZALEM. Widok pokoju. Miasto główne w ziemi Świętej nad granicami pokolenia Beniamina i Judy, którym na przemian w posiadłość się dostawało, było wybrane od Boga szczególniej za miejsce jego w niem mieszkania. Niektórzy rozumieją , że jego fundatorem był Mclchiscdeeh król i kapłan, który mu nadał imię Salem, a potem gdy go opanowali Jebusei, wybudowali tam zamek nazwany Jebus. Z tego więc i dawniejszego imienia, ułożone to nazwisko Jeruzalem. Jozue gdy zwyciężył, i zabił króla Adonise-declua, w dniu owym Gabaonu, zabrał Jeruzalem. Po jego śmierci, Je-busei opanowali je, ale to krótkotrwało, gdyż Izraelici na nowo je zdobyli prócz twierdzy Jebus, która się potem zwąla : zamek Syonu, a którą posiadali Jebusei aż do czasów Dawida. Ten król skoro się ustalił na tronie Izraelskim, wypędzi tej twierdzy