0040

Powstanie i l-ozwój rodu ludzkiego.

sądzono, że od rozstrzygnięcia tego pytania zależy rozwiązanie kwestji „człowieka trzeciorzędowego¹*, to nie zwrócono uw^Tagi, że zagadka pochodzenia człowieka nie została bynajmniej tem naruszona. Ponieważ człowiek nie zjawił się na ziemi nagle drogą nadnaturalną, musiał się przeto rozwinąć z ogniw niższych, które dlatego tylko nazywamy „zwierzęcemu*, że nie były jeszcze ludzkiemi; na tym stopniu rozwoju swego przodkowie nasi nie posługiwali się jeszcze żadnemi zgoła narzędziami, co, pominąwszy pewne cechy cielesne, jest może jedyną oznaką dozwalającą odróżniać pojęcia streszczające się w wyrazach: człowiek i zwierzę.

Zresztą bowiem dokładne porównanie człowieka ze światem zwierzęcym okazuje zgodności tak zasadnicze, że dla przyrodnika nowoczesnego ■wspólność korony stworzenia z tym światem zwierzęcym niezłomnie jest utwierdzona.

Słyszymy dziś jeszcze nieraz, że przez Darwina dopiero na świat przybyła idea wielkiego pasma łącznego, obejmującego wszystkie twory żyjące; już w starożytności wszakże napotykamy oznaki, że stanowisko człowieka w przyrodzie oceniano dosyć słusznie, poniekąd nawet lepiej i dokładniej, aniżeli w czasach chrześcijańskich. Nauka o me-tempsychozie czyli o wędrówce dusz świadczy, że wielu narodom oświeconym starożytności obcą zgoła była myśl o zasadniczej odrębności człowieka od zwierząt; uczeni i lekarze greccy i rzymscy, jak Galen, gdy w braku zwłok ludzkich uzupełniali anatomję „ ,

człowieka m podstawie ba- B"‘łow wewuętena kosa udowej czł.meka.

jr ii i i ■ Według oryginału w instytucie anatomicznym uniwersytetu

elan dokonywanych nad zwie- berlińskiego.

Wszechświat i człowiek.—Tom II