0929DRUK00001716

304 ROZDZIAŁ VI, UST. 07

W tym ostatnim przypadku w pierwszem przybliżeniu ■oblicza się p — p i q — q, kładąc po prawej stronie wzorów (129) i (130) p i ą zamiast p i q. Otrzymane w ten sposób wartości m i (p są przybliźonemi wartościami p i q. Kładąc te wartości we wzorach na miejsce p' i q, otrzymamy p—p₂i q’ — q₂; p₂ i q.> są drugiemi przybliżeniami wartości p i q. Gdy po podstawieniu tych wartości po prawej stronic otrzymane stąd p—p_s i q —q_s nie różnią się od p — p., i q — q_2;to znaczy, że p_% — p, q_% = q\ jeżeli jest różnica, to należy wykonać jeszcze jedno przybliżenie.

Dodać należy, że pierwsze przybliżenie można zawsze obli-■ezać za pomocą wzorów przybliżonych, o których niżej będzie, mowa.

Jeżeli średnica ciała niebieskiego widziana jest przez obserwatora pod kątem, który może być wymierzony, to, gdy zmienia się odległość obserwatora od tego ciała, zmienia się też wielkość kątowa średnicy. Należy więc też, podobnie jak u spótrzędnych, odróżniać średnicę topocentryczną od geocentrycznej. Różnica tych dwóch średnic stanowi redukcję średnicy ciała niebieskiego na środek ziemi i wyraża wpływ paralaksy na wielkość pozorną.

Ograniczmy się do przypadku, gdy ciało niebieskie ma postać kuli, co w praktyce jest zupełnie wystarczającem. Przypuśćmy, że środkiem tej kuli, przedstaw^riającej*cialo niebieskie, jest punkt G na rye. 49, i niech będzie l długość jej promienia. Promień ten przez obserwatora, znajdującego się w punkcie O, widziany jest pod kątem GOA = A. Jeżeli odległość GO = A, to z trójkąta GOA wynika

sm k =