plemieniowi pasterskiemu panowanie nad krajem oddala, i z gruntu zmieniła obyczaje i zwyczaje dworu, skłaniając królów do zaniechania przesadzonego od spraw ziemskich odosobnienia się, a zmuszając ich owszem do prze-wództwa w hippicznych i wojennych narodu popisach.
§ 14-
Z pomiędzy semityckich plemion, niektóre dały początek wielkim i silnym państwom, odznaczającym się przez powszechne konia używanie, w bardzo odległych już czasach, o czem nas dynastyczne klinowe przekonywają pisma Babilończyków i Assyryjczyków. Choć Minus i Semiramis do mitycznych należą postaci, to przecież podania o ich czynach, zawsze są na tle histo-r^cznem osnute. Jakoż wyprawa Semiramidy do Indyi, w której 3 miliony piechoty, pół miliona jazdy i 10,000 wozów z wielbłądami udział brało i silny spotkało opór jest faktem, który z historycznemi zgadza się wiadomościami, prawiącemi o jednym z królów assyryjskich z Bak-tryi na Indye, z początku pomyślnie występującym, który dopiero za Indem niepowodzenia doznawszy, do odwrotu był zmuszony. Podług rachunku Klin tona, Ninus żył około r. 2182 przed Chr. Leyard przyjmuje dwóch przynajmniej panujących tego imienia. Daty Semiramidzie przypisywane, różnią się o lat półtora tysiąca, tak, że i Semiramid kilka .przyjąć należy. Titmosis III., król Egiptu, przymusił Niniwę i Babilon do opłacania haraczu w r. 1538 podług Bunzena, a w r. 1256 Ninus zawojował Egipt, Syryę i Fenicyę w pochodach, w których koń
co