Stosunek bazy erozyjnej absolutnej do lokalnej oraz profil podłużny rzeki z jeziorem przepływowym i bez niego (wg R.F. Flinta i B.J. Skinnera 1977, uzupełnione)

Diagram Hjulstroma pokazujący prędkość prądu wodnego koniecznego do zapoczątkowania i utrzymania ruchu ziarn o określonej średnicy (wg W. Jaroszewskiego i in. 1985)

Formy dna koryta rzecznego zależne od siły prądu

A — B — antydiuny: formy stosunkowo małe (wielkość zależy od głębokości i prędkości przepływu) charakterystyczne dla rwącego prądu i zgodne w fazie z falami powierzchniowymi; mogą być stacjonarne, wędrować pod prąd lub z prądem; C — dno zrównane: płaska powierzchnia (nierówności nie są większe niż średnica ziarn) i laminacja pozioma w osadzie; D — duże riplemarki: rozstęp sąsiednich form 1 —10 m, wysokość powyżej 6 cm, na przedpolu stoków zaprądowych są wyraźne zagłębienia erozyjne; frakcja osadów powyżej 0,1 mm; E — fale piaskowe: rozstęp sąsiednich form do kilkudziesięciu metrów, wysokość do 1/3 głębokości wody, stoki doprądowe znacznie dłuższe i łagodniejsze niżzaprądowe i mogą być pokryte riplemarkami, powstają podczas transportu nieciągłego, niezgodnie w fazie z falami powierzchniowymi; F — małe riplemarki: rozstęp sąsiednich form do 0,3 m, wysokość do kilku centymetrów, mają łagodne stoki doprądowe, strome zaprądowe i ostre grzbiety, powstają w osadzie o frakcji poniżej 0.6 mm podczas transportu nieciągłego

N

-    _-- O

*