wymagania2 bmp

białka — proces nieodwracalny). Dodanie elektrolitu do koloidu liofilowego nie zawsze prowadzi do wytracenia stałych agregatów koloidowych. Często powstają agregaty w postaci kropelek cieczy o różnej wielkości - proces ten nazywamy ko-acerwacją.

W przypadku koloidu liofobowego zobojętnienie ładunku cząstek może nastąpić po dodaniu innego koloidu liofobowego o cząstkach przeciwnie naładowanych— jest to tzw. koagulacja wzajemna.

Dodatek pewnej ilości koloidu liofilowego do koloidu liofobowego wykazuje tzw. działanie ochronne, w wyniku którego wzrasta odporność koloidu liofobowego na koagulację pod wpływem dodatku elektrolitów. Takie działanie wykazuje np. dodatek żelatyny lub agaru do koloidowego zolu złota. Przykładami innych koloidów ochronnych są: białka, skrobia, guma arabska i kwas cynowy. Cząstki koloidu ochronnego adsorbują się na powierzchni cząstek koloidu chronionego i w ten sposób nabiera on cech koloidu liofilowego. Skuteczność działania koloidu ochronnego określił ilościowo Zsigmondy poprzez wprowadzenie tzw. liczby złota. Podaje ona najmniejszą liczbę mg suchego koloidu ochronnego, która dodana do 10 cnr 0,1% formaldehydowego zolu złota zapobiega zmianie jego barwy z czerwonej na fioletową pod wpływem 1 cm^ 10% wodnego roztworu NaCl. Im mniejsza jest wartość liczby złota, tym silniejsze działanie koloidu ochronnego. W tabeli S.3 podano wartości liczby złota niektórych koloidów ochronnych. Koloidy ochronne są bardzo rozpowszechnione i odgrywają ważną rolę, zwłaszcza w organizmach żywych, w przetwórstwie spożywczym i w farmacji.

Duże znaczenie dla przebiegu koagulacji i wytrącania żeli ma często czas i sposób mieszania koloidów. Klarowanie soków i win w laboratorium za pomocą żelatyny jest proste, ale na skalę przemysłową wymaga stosowania odpowiednich urządzeń.

Jeżeli do świeżo skoagulowanego koloidu (żelu) dodać odpowiedniego elektrolitu ulegającego silnej adsorpcji na powierzchni cząstek, to żel może ponownie przejść w zol. Proces przejścia żelu w zol, a więc ponownego rozdrobnienia, nosi nazwę peptyzacji. Często jest on uznawany za proces odwrotny do koagulacji. Proces ten zachodzi np. podczas rozcieńczania wodą destylowaną białka kurzego skoagulowanego pod wpływem siarczanu sodu. Koloidy tego typu nazywamy odwracalnymi, a ich koagulację - koagulacją odwracalną. Dodatek soli metali ciężkich, np. Cu²⁺, Pb²⁺, czy kwasu nieorganicznego (np. HC1) do tego samego białka kurzego lub jego koagulacja pod wpływem temparatury spowoduje otrzymanie koloidu nieodwracalnego.

5.9. Lepkość i masa molowa koloidów

Współczynnik lepkości T| koloidów nie jest stały, gdyż cząstki koloidowe tworzą ze sobą lub z cząsteczkami rozpuszczalnika agregaty o różnej wielkości, rozrywane w miarę wzrostu siły stycznej do powierzchni koloidu.

Lepkość koloidów jest na ogól większa niż lepkość ośrodka dyspersyjnego, przy czym dla koloidów liofobowych (stężenie cząstek koloidowych na ogół małe) różnice te są nieznaczne, dla liofiłowych zaś mogą być bardzo duże (wskutek oddziaływania cząstek koloidowych z cząsteczkami rozpuszczalnika).

Ponadto lepkość koloidów jest ściśle związana z ładunkiem cząstek oraz z potencjałem elektrokinetycznym. Wzrasta wraz ze wzrostem wartości potencjału ele-ktrokinetycznego. W punkcie izoelektrycznym, w którym potencjał elektrokinetycz-ny jest równy zeru, lepkość koloidów osiąga wartość minimalną. Pomiary lepkości mają duże znaczenie w określaniu średnich mas molowych koloidów (białek, celulozy, kauczuku, polistyrenu).

W celu obliczenia średniej masy molowej eukoloidów (koloidów cząsteczkowych) z pomiarów lepkości korzysta się z empirycznego wzoru:

M - średnia masa molowa,

k - stała empiryczna charakterystyczna dla danego układu eukoloid — rozpuszczalnik,

C - stężenie molalne (w tzw. molach podstawowych monomeru),

r\_wi - lepkość właściwa (względne podwyższenie lepkości wywołane obecnością

w rozpuszczalniku eukoloidu), i)    - lepkość układu koloidowego,

T\₀    - lepkość ośrodka rozpraszające

go-

Na ogół wyznacza się w zależności od stężenia C i sporządza wykres zależności r\_wj!C = /(Q. Ekstrapolacja wykresu do C = 0 czyli lim T^/C, gdy C —> 0, daje wartość kM i znając współczynnik k można obliczyć wartość M.

Poza pomiarami lepkości, do oznaczania średnich mas molowych koloidów (wskutek ciągłych zmian zachodzących w tego typu układach, możliwe jest ozna-

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Wysalanie koloidu liofilowego nie zawsze prowadzi do koagulacji, często w wyniku wysalania powstają
P1050632 4. FLKKTROGRAWIMFTRIA. ELBKTROORAF1A 1 KUŁOMETMA 232 w niej proces nieodwracalny. Dlatego o
wymagania7 bmp Avogadra. Ponadto umożliwia obliczenie promienia cząstki koloidowej r z ruchów Brown
wymagania4 bmp asocjacyjne, wykazujące wszystkie cechy charakterystyczne układów koloidowych. Micel
wymaganiaC bmp ż*,sadn±eniea badawczym. Jest to jut jednak problem nie związany bezpośrednio z kata
190 TIF Dygresja Zmiana następnej wykonywanej instrukcji nie zawsze prowadzi do sensownych wyników w
Scan080220081443 19 Zaburzenia miesiączkowania: -    często, jednak nie zawsze prowa
wymagania4 bmp 42 Rys. 3. Urządzenie t irbidymetryczne do badanie procesu koagulacji roztworów kolo
IMG13 11.    Sprzężenie elektromechaniczne - proces w wyniku którego dochodzi do sku
Udział ładunku elektrycznego w wytrącaniu białka z roztworu Udział ładunku elektrycznego w procesach
Innym istotnym elementem niezbędnym do zaistnienia procesu zgrzewania są elektrody. Wykonane są z mi
Zrozumienie złożonego procesu słyszenia wymaga prześledzenia poszczególnych jego etapów, od źródła d

więcej podobnych podstron