skanuj0012 (9)

3.3. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach chronionych 183

bezpośrednio z nim związanych. Dotyczy to zwłaszcza lokalizacji stoków i tras zjazdowych, a w pewnym stopniu również wyciągów. Ważne dla uprawiania narciarstwa jest nie tylko odpowiednie nachylenie stoków i ich długość, ale i ekspozycja [Warszyńska, Jackowski 1978,46], dlatego tereny służące temu celowi z reguły są urządzane na stokach o ekspozycji północnej i wschodniej, a rzadziej na stokach południowych i zachodnich. Problem ten znalazł odzwierciedlenie m.in. w pracy K. Fiedziukiewicz [2005] poświęconej lokalizacji wyciągów narciarskich w gminie Bukowina Tatrzańska (województwo małopolskie), w której - w chwili prowadzenia badań (w sezonie zimowym 2007/2008 otwarto wyciągi również na stoku o ekspozycji południowo-zachodniej) - większość wyciągów była na stokach o ekspozycji północnej i wschodniej (ryc. 36).

3.3. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach chronionych

Zdaniem S. Williamsa [2000,111] wśród podejść dotyczących kwestii, w jaki sposób rozmieścić elementy zagospodarowania turystycznego tak, aby ograniczyć negatywne skutki ruchu turystycznego dla środowiska geograficznego, można wyróżnić trzy zasadnicze koncepcje:

•    strefowania przestrzennego,

•    koncentracji-rozproszenia ruchu turystycznego,

•    ograniczenia dostępności⁶⁷.

Chociaż każde z podanych podejść planistycznych ma swoją specyfikę, z punktu widzenia preferencji turystów, ale również potrzeb ogólnospołecznych, ich cechą wspólną powinno być z jednej strony dążenie do zaspokojenia potrzeb turystów, a z drugiej strony dbałość o zachowanie w możliwie nienaruszonej formie występujących na danym obszarze zasobów środowiska geograficznego (przyrodniczego i kulturowego). Takie ujęcie problemu - ściśle nawiązujące do rozpowszechnionej obecnie koncepcji turystyki zrównoważonej - nie jest czymś nowym, gdyż dało się zauważyć w przyjętych w niektórych krajach planach zagospodarowania turystycznego (np. Francja, Stany Zjednoczone, dawny Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich) już na długo przed sformułowaniem idei zrównoważonego rozwoju [Warszyńska, Jackowski 1978]⁶⁸.

W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie relacjami zachodzącymi między turystyką i rekreacją a środowiskiem przyrodniczym i związanymi z tym konfliktami można znaleźć w literaturze przedmiotu już w okresie przed 1939 r. [McMurry 1930, 20].

⁶⁷    S. Williams [2000,111] nazywa to podejście „ograniczaniem wstępu lub wnoszeniem opłat” (ang. restrictive entry or pricing).

⁶⁸    Spośród polskich autorów o kierowaniu się zasadą, aby w trakcie procesu planowania starać się pogodzić potrzeby turystów oraz osób i instytucji zajmujących się usługami turystycznymi z wymogami ochrony środowiska wspominali jeszcze w latach 70. XX w. m.in. M. Stalski [1973], O. Rogalewski [1979], B. Król [1975] oraz J. Warszyńska i A. Jackowski [1978].

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
skanuj0016 (8) 3.3. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach chronionych_189 dzących w
53537 skanuj0014 (8) 3.3. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach chronionych 185 czo
skanuj0006 (20) 3.2. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach stricte turystycznych 15
skanuj0010 (16) 3.2. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach stricte turystycznych 18
40237 skanuj0008 (18) 3.2. Planowanie zagospodarowania turystycznego na obszarach stricte turystyczn
16161 skanuj0001 (601) 10. Turystyka na obszarach chronionych10.1.    Wprowadzenie Ok
TURYSTYKA NA OBSZARACH CHRONIONYCH.17.10.2010 prof. dr. hab. Kazimierz Kosiniak — Kamysz mail:

więcej podobnych podstron