Picture9
32
- stężenia roztworu - ze wzrostem stężenia maleje stopień dysocjacji,
- temperatury - dla niektórych substancji ze wzrostem temperatury maleje stopień dysocjacji, dla innych maleje lub nie ulega zmianie.
2.2.2. Moc elektrolitów
Elektrolity mocne cechuje przesunięcie równowagi reakcji dysocjacji w prawo, co oznacza, że liczba cząstek zdysocjowanych w roztworze jest większa od liczby cząstek niezdysocjowanych. Wartości stałej i stopnia dysocjacji wynoszą odpowiednio: K > 10, a > 0,3 (30%). Do elektrolitów mocnych należą:
- większość soli,
- część kwasów nieorganicznych, np. beztlenowych HC1, HBr, HI i tlenowych
h2so4, hno3, hcio4,
- wodorotlenki litowców NaOH, KOH i berylowców Ba(OH)2, Ca(OH)2, Sr(OH)2, z wyjątkiem Be(OH)2, Mg(OH)2,
- spośród związków organicznych m.in. chlorowcokwasy i aminy alifatyczne. W przypadku elektrolitów słabych wartości stałej i stopnia dysocjacji wynoszą:
K < 10‘2, a < 0,05 (5%). Dla elektrolitów słabych równowaga reakcji dysocjacji jest przesunięta w lewo, co oznacza, że liczba cząstek niezdysocjowanych w roztworze jest większa od liczby cząstek zdysocjowanych. Do elektrolitów słabych należą:
- część kwasów nieorganicznych, np. beztlenowych HF, H2S i tlenowych
h2so3, hno2, h2co3, h3po4, h3po3, HC)02,
- większość trudno rozpuszczalnych wodorotlenków metali, zasada amonowa,
- niektóre sole rtęci, kadmu i cynku,
- spośród związków organicznych m.in. kwasy karboksylowe, aminy aromatyczne.
Elektrolity średniej mocy cechują się wartościami stałej i stopnia dysocjacji z przedziału: I0-2 < K< 10, 5% < a < 30%, np. HC103 H2Cr04, H3As04, HBrOv Wartości stałych dysocjacji najważniejszych kwasów i wodorotlenków podano w aneksie.
2.2.3. Dysocjacja kwasów, wodorotlenków i soli
Kwasy o wzorze ogólnym HnR dysocjują na jednododatni kation(y) wodoru oraz anion reszty kwasowej. Dysocjacja kwasów przebiega według równania:
H„R — nHł + R"-.
Przykłady
1. Kwasy jednowodorowe dysocjują zgodnie z równaniem:
np. kwas solny HC1 -» H* + CI" anion chlorkowy,
kwas azotowy (V) HN03 -» H+ + N03 anion azotanowy (V).
2. Kwasy wielowodorowe ulegają dysocjacji wielostopniowej, w kolejnych etapach od cząsteczki kwasu odłącza się po jednym kationie wodoru. W każdym etapie powstaje anion reszty kwasowej obdarzony odpowiednim ładunkiem. Obok równań dysocjacji zachodzących wielostopniowo podano nazwy anionów reszt kwasowych.
Kwas siarkowodorowy H2S dysocjuje zgodnie z równaniami:
I etap: H,S ** H+ + HS~ anion wodorosiarczkowy
11 etap: HS“ <-* H+ + S2' anion siarczkowy
H2S + H$- « 2H* + H5- + S2-H,S ** 2H+ + S2'
Kwas siarkowy (VI) H2S04 dysocjuje na następujące jony:
1 etap: H2S04-» H+ + HSO“ anion wodorosiarczanowy (VI)
II etap: HSQ4 «-* Hł + SOj anion siarczanowy (VI)
H2S04-» 2H++ SO2-
Wodorotlenki o wzorze ogólnym Me(OH);i dysocjują na kation metalu (lub kation amonu NH j w przypadku zasady amonowej) oraz jednoujemny anion(y) wodorotlenowy:
Me(OH)n —» Me,l+ + nOH'.
Przykłady
1. Zasada amonowa NH4OH dysocjuje według równania:
NH40H « nh; + oh-.
2. Dysocjacja wielostopniowa wodorotlenku żelaza (III) Fe(OH),:
I etap: Fe(OH)3 <-* Fe(OH)* + OH' kation dihydroksożelaza (III)
II etap: Fe(OH)2 <-» Fe(OH)2ł + OH' kation hydroksożelaza (III)
III etap: Fe(OH)2+ *-* Fe3" + OH' kation żelaza (III)_
+ 3 OH'
Fe(OH)3 « Fe3*
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
5 (1499) 3.2. Pierwiastki w kosmetyce 45 Wraz ze wzrostem temperatury maleje ilość tlenu cząste
2) AH < O oraz ZS < 0 - reakcja egzotermiczna, ze wzrostem temperatury maleje wartość stałej r
POPYT Q ilość Prawo popytu, wraz ze wzrostem ceny maleje popyt. Wraz ze spadkiem ceny wartość popytu
PA220238 Napięcie powierzchniowe zależy od temperatury, tm wraz ze wzrostem temperatury maleje napię
IMG81 (2) ❖okazuje się, że wzrost stężenia jonów Mn2* w roztworze niejako katalizuje przebieg reakc
skanowanie0014 Odczyn zasadowy takiego roztworu rośnie ze wzrostem stężenia soli i ze spadkiem mocy
P1050468 73 Im-kzenu I Z obliczonych wartości wynika, że przewodnictwo molowe maleje [wzrostem stęże
DSC00571 Podsumowanie: Wraz ze wzrostem stężenia substancji rozpuszczonej następuje obniżenie prężno
WYKŁADY że wzrost stężenia D-dimeru obserwuje się również w innych chorobach takich jak: nowotwór, s
26376 img031 (32) Przy korzystaniu ze spektrofotometru można obliczyć stężenie z odczytanej wartości
W przeprowadzonym doświadczeniu obserwujemy wzrost ekstynkcji wraz ze wzrostem stężenia jonów [H‘]
więcej podobnych podstron