skanowanie0196

II. BĘDZIEMY

Radujmy się! radujmy wszyscy!

Bo będziemy! wszyscy będziemy!

Wszyscy będziemy na wieki!

Będziemy na wieki! na wieki!

Śmierci mistyczne leki Wyzwolą w nas nieśmiertelność,

Moc niezniszczalną, Cnót dzielność!

Zgryzą, odmyją, rozniosą,

Diamentową tez rosą,

Jednę po drugiej — zasłony,

Skorupy, szerści, opony Duszy odrodzonej!

Niebo i Ziemia przeminą,

Lecz nasze Duchy nie zginą.

Nowe zapalą się słońca,

Nowe zakwitną planety,

A Dusza, wciąż zmartwychwstająca Śród nich wciąż dążyć będzie do swej mety.

Będziemy, gdy Zło przeminie,

Gdy wszystkie dręczące przeciwieństwa 392

Znajdą się w tonie Krewieństwa,

Jak dzieci w większej rodzinie;

Jak powaśnione w deszcz dzieci,

Które znów bawią się razem serdecznie,

Gdy słońce prawdy zaświeci.

I jak Dygnitarze Niebiescy

Zjawią się Sity Wyższe, Tajemne Przyczyny,

Rozleglejsze Racje

Tego, co się nam dziś zdaje

Krzywdą, błędem, boleścią.

Nierozstrzygalną rozpaczą!

Ach! wtedy zachwycone oczy nasze zobaczą,

0 czym nie śmiało marzyć nawet serce!

Że nie było, nie ma ani jednej krzywdy Ni szkody,

Że nie umarł sromotnie heroj młody,

Ani zginął roztratowany motyl wiosną —

Że wszystkie — zemsty, błędu czy złości ofiary — W lepszym świecie wskrzesły —

1 pokonanym bólem wyżej rosną.

393