65

A(x,t) = A_n cosft>| t — I + A_n cos

= A cos(o\t

— \—A„ cos co v

H)

Po jego przekształceniu otrzymujemy:

jj «    ^ . . /2ax\ . (27tt\

A(x,f) = 2A„ sini — l-sinl — I

(6.6)

(6.7)

Czynnik sinf-~ I wskazuje na to, że cząsteczka gazu w punkcie x drga z częstodiwością spotykających się fal. Ich amplituda zależy od położenia punktu x

i określona jest przez czynnik 2A₀ sin

. (27ix\

^m\Ti

Taki stan gazu w rurze nazywamy falą

stojącą. W stanie tym można wyróżnić takie płaszczyzny prostopadłe do osi rury, w których cząsteczki mają zerową amplitudę drgań (są to tzw. węzły fali stojącej) oraz płaszczyzny, w których amplituda drgań jest równa 2 A₀ (są to tzw. strzałki). Mierząc ciśnienie w tych płaszczyznach, otrzymalibyśmy odpowiednio maksymalne i minimalne ciśnienie. Falę stojącą jest łatwo otrzymać poprzez nałożenie danej fali na jej odbicie, gdyż fala odbijając się (np. od gładkiej ścianki), oprócz kierunku, zmienia fazę drgań na przeciwną (tzn. o kąt 7i). W tak wytworzonej sytuacji cały ośrodek (powietrze w rurze) jest pobudzany do drgania przez dwie specyficzne fale. Udział w drganiu bierze cały ośrodek. Nie ma tu jednak zjawiska rozchodzenia się zaburzenia. Nie jest to zatem fala w sensie opisanym wyżej, lecz szczególny stan drgania ośrodka.

Położenie strzałek można wyznaczyć z warunku sin

(2 n +1) — « = 0,1,2,... v ) ₄

(6.8)

Odległość między kolejnymi strzałkami oblicza się z różnicy sąsiednich położeń:

i równa ona jest połowie długości interferujących ze sobą fal.

Podobnie można wyznaczyć odległość między kolejnymi węzłami, badając

warunek sin

= 0: