skanuj0028 (76)

54 Pediatria. Podręcznik dla studentów pielęgniarstwie

Tabela 3.10. Przeciwwskazania do leczenia enteralnego
•	Atrezja przewodu pokarmowego
•	Niedrożność mechaniczna lub porażenna
•	Ciężka niewydolność krążenia
•	Schyłkowa niewydolność, wątroby
•	Idiopatyczna przewlekła pseudoniedrożność
O	Zespól krótkiego jelita _;
•	Przetoki w przewodzie pokarmowym
•	Ciężkie rzekomobłóńiaśte' zapalenie jelit
m	Przewlekła biegunka niepoddająca się leczeniu
•	Brak zgody pacjenta i/lub opiekunów
•	Uporczywe wymioty (względne - możliwe przeciwwskazanie umieszczenia końca sondy za. więzadłem Treitza)

u chorych z ciężkim upośledzeniem stanu odżywienia oraz u pacjentów w stanach hiperkatabolizmu, np. po ciężkich oparzeniach. TPN jest zalecane również jako leczenie dodatkowe do żywienia enteralnego, gdy samą drogą enteralną nie można wyrównać niedoborów żywieniowych.

Żywienie pozajelitowe można podzielić na obwodowe (prowadzone drogą żył obwodowych) oraz centralne.

Żywienie obwodowe zwykle stosuje się u pacjentów, u których przewS] dywany czas żywienia nie będzie przekraczał 2 tygodni.

Żywienie centralne jest prowadzone cewnikiem umieszczonym nad prawym przedsionkiem w przypadku dojścia od strony żyły próżnej górnej lub nad tętnicami nerkowymi przy założeniu dojścia od strony żyły próżnej dolnej.

Skład płynów do TPN

TPN zwykle rozpoczyna się od roztworów 10% glukozy, zwiększąjąc jej stężenie stopniowo o 5% dziennie (u dzieci poniżej 3. miesiąca życia o 2,5%j dziennie), kontrolując glikemię i glikozurię. W przypadku prowadzenia TPN drogą obwodową, stężenie glukozy nie powinno przekroczyć 12,5%, żeby nie doprowadzić do osmotycznego uszkodzenia śródbłonka naczyniowego mogącego i prowadzić do zapalenia żył i do zakrzepicy. Emulsje tłuszczowe wprowadza się w dawce 1 g/kg m.c./dobę, stopniowo zwiększając podaż, u noworodków! i niemowląt maksymalnie do 4 g/kg m.c./dobę, a u starszych dzieci do 2 g/kg m.c./dobę. Podaż emulsji tłuszczowych nie powinna przekraczać 50-60% i całkowitych kalorii dostarczonych ze źródeł pozabiałkowych. Aminokwasy! wprowadzane drogą dożylną powinny zostać zużyte do syntezy białek. Możliwe jest to wtedy, gdy wystarczająca ilość energii pochodzi ze źródeł pozabiałkoN wych. Wprowadzanie aminokwasów rozpoczyna się od dawki 0,5-1 g/kg