IMGP0404

1939-1947

Druga wojna światowa i lata niemieckiej okupacji były trudnym okresem dla paryskiej /mufę couture. Próbowano jednak projektować nowe stroje, pomimo ubóstwa tkanin i ograniczeń w produkcji przemysłowej. Był to czas materiałów z odzysku, pantofli na koturnach drewnianych lub korkowych, a także kapeluszy .z niczego”, ze starej gazety, z kawałka tiulu i kilku wstążek... [ii. 944 i 945].

Zaraz po wyzwoleniu, w nowych Jatach powojennych*, tak jak dwadzieścia pięć lat wcześniej, stopniowo powracała dawna elegancja. Nawiązywano kontakty międzynarodowe, znów pojawiły się żumale, liczniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Wszystkie domy mody poszukiwały linii zdolnej zaspokoić oczekiwania klienteli wciąż chwiejnej i niepewnej. Starając się przystosować — jak niegdyś — do nieustannie zmieniających się warunków żyda, krawcy zmuszeni byli do szukania w ubiorze codziennym kompromisu między .praktycznym* i .eleganckim*, tradycję i wytworność pozostawiając strojom wieczorowym.

Powstanie i rozwój butików po 1944 roku dowodzi rosnącej troski projektantów o dotarcie do szerokiej klienteli

.Teatr mody* — wystawa ubiorów prezentowana w scenografii przedstawiającej paryskie ulice, otwarta w 1945 roku w musee des Arts decoratifs w Paryżu, dała krawiectwu okazję do rozbudzenia w kobietach pragnienia elegancji