IMGC58 (2)

46 Teoria wielostronnego kształcenia a modele lekcji

rozwiązując zadania, których nie może rozwiązać za pomocą posiadanej wiedzy i umiejętności lecz posiłkując się myśleniem produktywnym.

Problemy mogą mieć charakter:

— orientacyjny (dominujące w klasach I-III),

— decyzyjny (występują najrzadziej),

— wykonawczy (w szkole występują łącznie z poznawczymi i decyzyjnymi, i przyjmują postać wykonawczo--poznawczych, wykonawczo-decyzyjnych).

Tok rozwiązywania problemów ujmowany jest najczęściej w postaci 5 faz, których kolejność jest raczej nieodwracalna:

1. odczucie sytuacji problemowej,

2. sformułowanie i analiza problemu,

3. wytwarzanie pomysłów rozwiązań,

4. weryfikowanie pomysłów,

5. działania zgodne z wytworzoną wiedzą w rozwiązywaniu zadań teoretycznych i praktycznych lub powrót do faz poprzednich.

Strategia emocjonalna (eksponująca) — u jej podstaw leży uczenie się przez przeżywanie; istotą tej strategii jest poznanie, przeżywanie i tworzenie wartości. Przeżycia determinują efekty uczenia się, mają niepodważalny wpływ na przekonania i postawy człowieka. Staje się realne osiąganie celów wychowawczych, poznanie siebie samego, kierowanie indywidualnym rozwojem.

W strategii tej pobudzamy procesy motywacyjne uczącego się; treści kształcenia, wzbogacenie o uczucia towarzyszące ich poznawaniu mogą same przeobrażać się w wartości, a jest to tylko wtedy możliwe, gdy oddziałujemy na sferę intelektualną i emocjonalną uczącego się.

Jej znaczenie w całości procesu uczenia się jest ogromne, gdyż:

— organizuje doświadczenia uczniów,

— stwarza możliwości poznania i posługiwania się systemem normatywnym, zawierającym cele stanowione w oparciu o te wartości.