J Łotman, Z Minc Literatura i mitologia2

Literatura i mitologia ■ 73

utożsamienia, kiedy dwa różne - z punktu widzenia deszyfrowania dyskretnego - teksty rozpatruje się nie jako podobne pod jakimś względem, lecz jako jeden i ten sam tekst. Z tego punktu widzenia mity można zaliczyć do tekstów z dominującym pierwiastkiem niedyskretnym, podczas gdy w literaturze będzie przeważać dyskretność. Jednakże w obu wypadkach dyskretność i niedyskretność pełnią role jedynie pewnej bazy strukturalnej, która w szeregu przypadków we wtórnej warstwie może przemieniać się w swoje przeciwieństwo (np. w poezji pierwotna warstwa - język naturalny - jest wyraziście dyskretna, jednakże z niej, jako z materiału, tworzy się wtórną artystyczną całość, związaną z gwałtownym wzrostem roli niedyskretnych momentów konstrukcyjnych). Powszechnie uznaną właściwością mitu jest jego podporządkowanie czasowi cyklicznemu: zdarzenia nie rozwijają się linarnie, lecz wiecznie powtarzają się w pewnym zadanym z góry porządku, przy czym nie stosują się do nich pojęcia początku i końca. Na przykład wyobrażenie o tym, iż jest rzeczą naturalną zacząć narrację od momentu narodzin postaci (boga, bohatera) i zakończyć na jego śmierci, jak i w ogóle wyodrębnienie odcinka czasu między narodzinami a śmiercią jako pewnego znaczącego segmentu, w całości odnosi się do tradycji niemitolo-gicznej. W micie narrację można zacząć zarówno od śmierci i pogrzebu (co przypomina zasianie ziarna w ziemi), jak i od narodzin (wydobycie się kiełka z ziemi), Łańcuch: śmierć - stypa - pogrzeb (rozrywanie na części, pożeranie, zakopywanie w ziemi, wszelkie umieszczanie martwego ciała lub jego części w zamkniętej i ciemnej przestrzeni = umieszczenie ziarna w ziemi = umieszczenie męskiego nasienia w kobiecie, czyli akt poczęcia) - narodziny (= odrodzenie, odnowienie) - rozkwit -upadek - śmierć - ponowne narodziny (= odrodzenie, odnowienie) -może zostać opowiedziany z dowolnego punktu i dowolny epizod milcząco zakłada aktualizację całego łańcucha. Narracja typu mitologicznego powstaje nie według zasady łańcuszka, typowej dla tekstu literackiego, lecz zwija się jak główka kapusty, w której każdy liść powtarza z pewnymi wariacjami wszystkie pozostałe i nieskończone powtarzanie tego samego głębinowego jądra fabularnego zwija się w całość otwartą dla nowych przyrostów.

Zasada izomorfizmu w skrajnej postaci sprowadzała wszystkie możliwe fabuły do Jednej Fabuły, która jest inwariantna w stosunku do narracyjnych możliwości mitu i do wszystkich epizodów każdej z nich. Można by się odwołać do dobrze znanego faktu izomorfizmu obrzędów weselnych i pogrzebowych u szeregu ludów (za którym kryje się izomorfizm śmierci i narodzin, ponieważ każdy z tych aktów rozpatruje się jako dwujedyny moment śmierci i narodzin i zmartwychwstania - narodzin)¹lub do obserwacji poczynionej przez Swietłanę i Nikitę Tołstojów (na materiale z Polesia) o izomorfizmie struktury rytuału dziennego i cyklu kalendarzowego oraz ich obu i cyklu rocznego w całości. Ta sama zasada sprawiła, że cała różnorodność ról społecznych w realnym życiu na poziomie kodu mitologicznego „zwija się" w idealnym przypadku w jedną jedyną postać. Takie właściwości, które w tekście niemitologicz-nym występują jako kontrastowe i wzajemnie się wykluczające, uosobione we wrogo do siebie nastawionych postaciach, w granicach mitu mogą być utożsamiane w jednym ambiwalentnym obrazie.

Sfera narracji mitologicznej w archaicznym świecie jest ściśle ograniczona w przestrzeni i w czasie, tworząc zrytualizowaną strukturę zanurzoną w morzu codziennego praktycznego bytowania zbiorowości. Teksty tworzone w każdej z tych sfer ludzkiej działalności różniły się głęboko pod względem tak strukturalnym, jak i funkcjonalnym. Teksty mitologiczne wyróżniały się wysokim stopniem zrytualizowania i opowiadały o fundamentalnym porządku świata, prawach jego powstania i istnienia. Zdarzenia, o jakich mówiło się w tych opowieściach, raz się dokonawszy, niezmiennie powtarzały się w niezmiennym wirze życia świata. Uczestnikami tych zdarzeń byli bogowie lub pierwsi ludzie, założyciele rodów. Opowieści te były utrwalane w pamięci zbiorowej za pomocą rytuału, w którym prawdopodobnie znaczną część narracji przekazywano nie środkami słowne-