Obraz0 (32)
16 LOSY PASIERBÓW
ciem o burtę łodzi zapatrzył w pasemko lądu. Miał wrażenie, że dostrzega już kominy fabryk.
— I cóż ty mi szykujesz, ziemielko obca? — dumał nie bez lęku. — Dostatek, czy biedę? Radość, czy nowe zmartwienie? Jaką kartę w mym życiu wypiszesz? Damże ja radę sobie na początku?
Jedni z transportu mieli krewnych w Argentynie, drudzy jechali samotnie i ze sporą sumą pieniędzy w kieszeni, a on emigrował z rodziną, nie miał w tym kraju znajomych i był bez grosza.
Gdy opłacił w Warszawie wizę argentyńską, pozostało mu w kieszeni 112 złotych. To jeszcze nie było zbyt ponure, lecz w przeddzień odjazdu zachorowała dziewczynka na szkarlatynę i lekarz zatrzymał wszystkich do następnego transportu. Lekarstwa i prawie miesiąc pobytu w stolicy wyczerpały mu posiadaną gotówkę i musiał sprzedać zegarek. Od czasu załadowania się na statek trzymał ukryte w kieszeni ostatnie dwa dolary, odkładając ich wymianę z dnia na dzień.
— Do kogo się zwrócę zajechawszy? Od czego zacznę? — łamał sobie głowę i rewidował w myśli walizy, coby się jeszcze dało sprzedać.
Szmer kroków z tyłu wyrwał go z zadumy. Szedł Janko Kozyr z Lidy. Mały, ruchliwy, zuchowaty.
— Nad czymżeż tak zamyślasz się? — zagadnął obserwując spod oka Zygmunta, wyższego o całą głowę.
— Jeżeli nie znajdę rychło pracy, bieda nas spotka — odparł.
— A na mnie nie liczysz?
— Na ciebie? Czemuż nie liczę? — objął przyjaciela wzrokiem i uśmiechnął się smętnie.
Kozyr dobył portfel, wyjął z niego dziesięć dolarów i podał Dubikowi.
— Weź to póki co.
— Jak to weź ? , , , .
_ Pożyczam ci. Gdy się urządzisz jak należy,
oddasz mi. . .
_ i ty na serio? — me dowierzał.
— Pożyczam ci, mówię.
Zygmunt ukrył banknot i wziął przyjaciela W_^_aJa cl Się odwdzięczę. Dubeltowo... Braciszku^ dziękuj> bQ nie ma za co. jak trzeba
będzie, to i więcej dam. U mnie jak przyjaciel, to przyjaciel. Ostatnim się podzielę.
_Nie spodziewałem się... Jak Boga kocham....
— mówił wzruszony. .
_ Przestań! — Podał papierosa i skierował
rozmowę na inny temat.
L
Na dworze wypogadzało się powoli i pasażerowie wychodzili na pokład. Gapili się na coraz wyraźniejsze kontury miasta i rozprawiali o ziemi obiecanej. Na środkowym pokładzie gdzie przeważali Włosi, podjęły się śpiewy o amorach, gra na harmoniach i tance.
— Pójdę zafunduję Gawaruszce, aby i nam pograł na pożegnanie tej wody — rzekł Kozyr _ Tak mi już nadojadła ta droga, że strach.
_Mnie tak samo. Idź, niech pogra zgo-
dził się
Dopalił papierosa i chciał iść po dzieci, ale syn nadbiegł pierwszy. Felek się nazywał. Miał sześć lat. Zmlzerowany był podróżą, ale wesół 1 ruchliwy.
— Tatuś! Ja tobie coś powiem, ale na ucho — rzekł, oglądając się za siebie.
Zygmunt wziął chłopca na ręce i nastawił
ucho.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
72396 Obraz1 (32) 18 LOSY PASIERBÓW — Mów śmiało. —
10070 Obraz2 (21) 40 LOSY PASIERBÓW dzi o jego spóźnieniu się i żal mu się zrobiło, że sprawi jej r
Obraz2 (31) 20 LOSY PASIERBÓW — żeby w naszej okolicy któryś z kawalerów to zaśpi
Obraz5 (22) 26 LOSY PASIERBÓW — Co to takiego? — A to ty nie wi
Obraz6 (25) 28 LOSY PASIERBÓW bramę bez przepustek, a my ich jeszcze nie mamy. Jeśli macie czas, to
więcej podobnych podstron