P1200758

ZU STUDIÓW NAD CMENTARZYSKAMI BIRYTUALNYM 161

I gglnym zastosowaniu, co w wypadku pochówków i całopalnych jest rzeczą prawie zupełnie niemożliwą.

I \\^r związku z tym udało się wyodrębnić charakterys-I ijune zestawy ozdób głowy — diademy i zawieszki I skroniowe⁵⁵ oraz stwierdzić noszenie pierścionków I ja palcach rąk i nóg. Natomiast w świetle tych ma-| miałów nie znalazła potwierdzenia teza o noszeniu I jszez ludność kultury łużyckiej naramienników,

I władnym bowiem z grobów szkieletowych nie stwier-I damo ich obecności³⁶.

W przeciwieństwie do metali wyroby ceramiczne,

I gównie naczynia, wchodziły w skład wyposażenia I ogromnej większości grobów, tak że można zaryzykować twierdzenie, iż obecność ich była nakazana jdąś regułą wierzeniową. Naczynia znajdowane w grotach, jakkolwiek stosunkowo bardzo liczne, sprawiają i wrażenie monotonności. Spowodowane jest to z jed-! nej strony małą różnorodnością form — gdyż w zasadzie spotyka się jedynie garnki, misy, czerpaki, czar-I ki, kubki i duże dwustożkowate naczynia zasobowe —

I t drugiej zaś prawie zupełnym brakiem egzemplarzy i ornamentowanych (zob. zestawienie form naczyń). Ilość [ naczyń w poszczególnych grobach była różna. W zasadzie nie było ich więcej niż 10 szt., a najczęściej 3,

[ 4 egzemplarze. Bardzo powszechnie, prawie z reguły, powtarzający się zestaw naczyń stanowiły garnek, misa i czerpak, przy czym ten ostatni najczęściej I spoczywał w misie.

W zakresie usytuowania w jamach poszczególnych I elementów wyposażenia, w stosunku do szczątków I zmarłych, trudno byłoby mówić o jakichś prawidłowoś-I ciach ogólnych. Zaznaczają się one ewentualnie w ob-I rębie poszczególnych cmentarzysk, lecz i tu widoczna I jest w tym względzie dość duża swoboda.

Stwierdzić jedynie należy, że przedmioty z kategorii i broni, narzędzi i przyborów prawie zawsze składano tui przy zwłokach w grobach szkieletowych, a w zespołach ciałopalnych wśród lub na szczątkach ciało-l palenia. Układ części odzieży i ozdób wskazuje, iż zmarłych grzebano bądź spalano w ubiorach, jak-f kolwiek w wypadku grobów ciałopalnych brązy nie I zawsze musiały towarzyszyć zwłokom na stosie*⁷.

” Szydłowska 1963, s. 44-68.

^,ł W większości publikacji autorzy stwierdzają, że jedy-*ym kryterium odróżniania bransolet i naramienników jest ich l wieUcość (Gedl 1962c, s. 94; Gediga 1967, s. 155).

” Być może jednak przypuszczenie to jest mylne. Tcmpera-I tury stosów bowiem mogły być zbyt niskie, by uszkodzić brąz, •Wą się przecież dopiero przy około 1200°C. Znane są I jednakowoż groby, w których ozdoby wyraźnie położono na I Przepalonych szczątkach kostnych, już po złożeniu ich w po-| PHnicy, np, grób 457 z Opatowa, pow. Kłobuck (GodlowsKI M UW, i. 144-145).

Naczynia ustawiane były na dnach jam grobowych, zwykłe zgrupowane obok siebie. W grobach szkieletowych kładziono je najczęściej przy głowie, albo też przy nogach zmarłego, w ciałopalnych jamowych obok skupiska przepalonych kości, a w popielnicowych przy popielnicach. W zasadzie zarówno w pochówkach szkieletowych, jak i ciałopalnych nie stwierdzano ustawiania naczyń na szczątkach zmarłych. I tu trzeba podkreślić, że o ile nie można mówić o prawidłowościach w zakresie usytuowania ceramiki w grobach dotyczących wszystkich cmentarzysk klasycznej fazy podgrupy częstochowsko-gliwickiej, to w obrębie poszczególnych nekropoli prawidłowości takie są niekiedy dostrzegalne. Na przykład na cmentarzysku w Częstochowie-Rakowic naczynia ustawiano prawie zawsze w północnej części jamy grobowej⁵⁸.

Obok przedmiotów składanych w jamach grobowych w bezpośredniej bliskości szczątków zmarłych, określanych jako nakazane regułą wierzeniową wyposażenie grobowe, stwierdza się często występowanie naczyń lub ich fragmentów w górnych partiach grobów, pomiędzy kamieniami bruków, ewentualnie w miejscach, gdzie należało się liczyć z pierwotną obecnością nasypów nagrobnych. Uznać je trzeba za dary grobowe składane pod koniec ceremonii pogrzebowych bądź w czasie późniejszych obrzędów odprawianych na cmentarzyskach.

Na koniec rozważań na temat wyposażenia grobów klasycznej fazy interesującej nas podgrupy kulturowej, zastanowić się należy nad zagadnieniem ewentualnego uprzywilejowania w tym względzie jednego z rodzajów pochówków, które mogłoby być odbiciem społecznie lub materialnie wyższej pozycji pochowanych w nich osobników. Jak się wydaje, na niektórych cmentarzyskach groby szkieletowe mają nieco liczniejsze zestawy inwentarzy. Przewaga ta jednak nie zawsze jest wyraźnie widoczna, a niekiedy nawet zespoły ciałopalne są bardziej bogate (np. cmentarzysko w Dankowie⁵⁹).

Na marginesie tego, co wyżej powiedziano, nasuwa się uwaga, że z rozważań na temat odbicia w inwentarzach grobów klasycznej fazy podgrupy częstochowsko--gliwickiej ewentualnych różnic majątkowych i społecznych można by wykluczyć naczynia. Przyjąć bowiem raczej należy, że stanowiły one element wyposażenia grobowego nakazany względami wierzeniowymi. W związku z tym należałoby rozpatrywać głównie obecność w grobach przedmiotów metalowych, przy czym szczególną uwagę trzeba zwracać na ich ilość i jakość użytkową oraz wydzielenie importów i na-

⁵¹ Błaszczyk 1965, s. 179.

*• Gedl 1963, s. 176.

^P'“*M Archeologiczny, XXII