skanuj0090 (26)

180 Edukacja wspierająca uczniów w wieku wczesnoszkolnym

Do innych koncepcji metodycznych, których racjonalne stosowanie w klasach niższych pozwala doskonalić nauczanie „tradycyjne", należy nauczanie: czynnościowe, problemowe, problemowo-grupowe oraz indywidualne¹⁵³.

Poniżej zaprezentowano w zarysie korzystne składniki praktyki w okresie nauczania początkowego, dotyczące dzieci w wieku siedmiu(sześciu)—dziesięciu lat.

10.3. Składniki praktyki korzystnej

w programach nauczania dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym

Składniki Praktyka korzystna

1. Cele kształcenia • Program jest tak zaprojektowany, aby roz-w programach szerząc wiedzę dziecięcą i umiejętności we

klas I-III wszystkich sferach rozwoju: fizycznego, in

telektualnego, socjalno-emocjonalnego. Pomoc dziecku w uczeniu się przez pokazanie jak należy się uczyć i rozwijać daje dobry fundament uczenia się w dalszych latach.

• Wszystkie programy są tak zaprojektowane, aby rozwijać ambicje, poczucie narastających kompetencji, powodować wzrost wiedzy i umiejętności oraz pozytywnych uczuć w procesie uczenia się.

• Każde dziecko postrzegane jest jako odrębna jednostka posiadająca sobie właściwe tempo rozwoju. Programy są dostosowane do indywidualnych różnic pod względem zdolności i zainteresowań. Przy różnych projektach nauczycielskich i uczniowskich są uwzględniane różne poziomy zdolności i umiejętności, różne style nauczania i uczenia się.

^Is’ Kujawiński J, Rozwijanie aktywności twórczej ttcznióio klas początkowych. Zarys melodyki. Warszawa 1990, s. 17-73.

Dzieci mają swobodę w zdobywaniu umiejętności związanych z czytaniem, pisaniem, rozumieniem pojęć liczbowych i formuł matematycznych itp. zgodnie z własnym tempem rozwoju. Np. nie każde dziecko w wieku siedmiu—ośmiu lat potrafi opanować naukę czytania; niektóre spośród dzieci osiągają biegłość w tej dziedzinie w wieku dziewięciu—dziesięciu, inne czynią to doskonale już w wieku sześciu lat. Różnią się też między sobą umiejętnością wnioskowania, kojarzenia związków przyczynowo-skutkowych, sprawnością fizyczną. Strategia zgody na pójście przez dziecko własną drogą rozwojową jest niezbędna dla jego indywidualnego rozwoju.

2. Strategie kształcenia

• Program jest zintegrowany tak, aby uczenie się odbywało się poprzez projekty (takim spoiwem może być w tradycyjnym programie tematyka). Organizuje się, uwzględniające zainteresowania i zdolności dzieci, centra uczenia się planowane przez nauczyciela razem 7 uczniami. Nad całością pracy czuwają same dzieci wspólnie z nauczycielem, który spełnia rolę kontrolera, oraz stymulatora i kieruje uczeniem się, tak aby przybierało postać przedmiotową^1M.

• Uczenie się ma miejsce przede wszystkim poprzez projekty, centra uczenia się i aktywność zabawową, która odzwierciedla obecne zainteresowania dzieci. Projekt może dotyczyć np. sklepu i obejmować jego budowę, obsługę, przedmiot sprzedaży i może to być projekt naukowy, np. budowa akwarium. Zamiar projektu dostarcza dzieciom wielu okazji do planowania czynności, jakie będą musiały być wykonane, zestawu potrzebnych materiałów, gromadzenia tych materiałów, do ćwiczenia

¹⁵¹ Powyższy model nauczania w klasach I—III zawarły jest w cytowanej już pracy pod red. M. Cackowskiej, Integralny system nauczania początkowego. Spoiwem jest tematyka.