Snap13

Filozofia przyrody jako nauka filozoficzna

jednolite koncepcje, które swymi zakresami obejmują przyrodę, człowieka i etyczne odniesienia człowieka do przyrody.

Według K.M. Meyer-Abicha kryzys ekologiczny obecnie kieruje naszą uwagę na zagadnienia dotyczące relacji między człowiekiem a przyrodą. Stąd wynika konieczność podjęcia badań w zakresie praktycznej filozofii przyrody. Mieści się ona w klasycznym podziale filozofii na teoretyczną, która pyta o prawdę ludzkiego poznania i praktyczną, która pyta o prawdę ludzkiego działania⁶¹. Nowe zadania stające przed filozofią przyrody wymagają zmiany perspektywy badawczej. Antropocentryczna wizja przyrody i człowieka nie jest właściwą podstawą dla uprawiania praktycznej filozofii przyrody. K.M, Meyer-Abich proponuje taką koncepcję człowieka, która traktuje go jako jeden z równorzędnych gatunków w przyrodzie. Człowiek jest częścią przyrody, jest jej elementem, poprzez który przyroda się wyraża, „dochodzi do głosu”⁶². Takie ujęcie prowadzi do traktowania przyrody nie jako zewnętrznego środowiska dla człowieka (Umwelł), ale jako współśrodowiska człowieka (Mitwelt)⁶³, Z powyższej perspektywy wynikają powinności człowieka względem przyrody. W naszych działaniach skierowanych na przyrodę nie możemy, według K.M. Meyer-Abicha, postępować tylko i wyłącznie zgodnie z naszym własnym punkiem widzenia, ale musimy uwzględniać dobro całej przyrody⁶⁴.

Według G. Bóhme społeczne zapotrzebowanie prowadzi do dwóch modyfikacji podstawowego pytania filozofii przyrody: „czym jest przyroda?”. Pierwsza polega na koncentrowaniu się filozofii

Philosophie 7(1985)1, ss. 199-206; tenże, „Bedingungen gegenwartiger Naturphilo-sophie”, w; „Uber Natur”, dz. cyt., ss. 123-133; tenż.e, „Einleitung. Einer neuen Naturpbilosophie den Boden bereiten”, w: „Kiassiker der Naturphilosophie”, pod red. G. Bóhme, Mimchen 1989, ss. 7-12.

⁶¹ K.M. Meyer-Abich, „Wege zum Frieden mit der Natur”, dz. cyt., s. 16; tenże, „Naturphilosophie auf neuen Wegen”, arl. cyt., s. 64.

⁶³ Tenże, „Wege zum Frieden mit der Natur”, dz. cyt., ss. 94-95, 97-98; tenże, „Nalurphilosophie auf neuen Wegen”, dz. cyt., s. 67.

Tenże, „Wege zum Frieden mit der Natur”, dz. cyt., s. 114-115.

⁶⁴ Tenże, „Naturpbilosophie auf neuen Wegen”, art. cyt., ss. 64-69, przyrody na przyrodzie ożywionej, tworzącej środowisko dla życia człowieka. Powoduje to podział rzeczy materialnych według rzędów wielkości i rozumienie przez przyrodę przede wszystkim tego wszystkiego, co jest dostępne potocznej obserwacji dokonywanej przez człowieka. Druga jest związana z traktowaniem człowieka jako części przyrody i uwzględnianiem stosunku człowieka do przyrody¹. Te modyfikacje wyznaczają problematykę „nowej filozofii przy* rody”², która koncentruje się na dialektycznym napięciu między przynależnością, a wykraczaniem człowieka poza naturę, przyrodę³. Przyroda zatem jest rozpatrywana łącznie z człowiekiem i jego działaniem, gdyż człowiek (jego ciało) stanowi swoisty sposób manifestowania się przyrody⁴, dzięki czemu jest ona zhumanizowana, antropogeniczna⁵.

Problemy, które wynikają w związku z kryzysem ekologicznym, postępem naukowo-technicznym i jego wpływem na życie, określają ramy nowej filozofii przyrody⁶. G. Bóhme przenosi akcent z rozpatrywania przyrody nieożywionej na badania przejawów życia, stąd nauki biologiczne wyznaczają podstawy dla filozofii przyrody⁷. Jednakże same nauki przyrodnicze nie mogą udzielić nam odpowiedzi na pytanie o istotę przyrody, a także nie dają całościowego obrazu świata, gdyż, zdaniem G. Bóhme, badają tylko szczegółowe,

G. Bóhme, „Bedingungen gegenwartiger Naturphilosophie”, art. cyt., s. 125-126.

* Warto zaznaczyć, że swoje poglądy G. Bóhme umieszcza w kontekście podziału filozofii przyrody na następujące trzy okresy: przedsokratejski, renesansowej filozofii przyrody i filozofii przyrody niemieckich idealistów. Swoją „nową filozofię przyrody” traktuje jako ostatni, czwarty okres {tenże, „Die Aktualitat der Naturphilosophie”, art. cyt., s. 199; tenże, „Bedingungen gegenwartiger Naturphilosophie”, art. cyt., s. 124).

Tenże, „Die Aktualitat der Naturphilosophie”, art. cyt., s. 203.

“ Tenże, „Bedingungen gegenwartiger Naturphilosophie”, art. cyt., s. 132.

^w Tenże, „Die Aktualitat der Naturphilosophie”, art. cyt., s. 204.

Tenże, „Die Aktualitat der Naturphilosophie”, art. cyt., s. 201-202; tenże, „Bedingungen gegenwartiger Naturphilosophie”, art. cyt., s. 124-125.

^,ł Tenże, „Die Aktualitat der Naturphilosophie", art. cyt., s. 205.