Tab. 12.2. Strefowy rozkład średniej temperatury powietrzu przy powierzchni Ziemi (7J i na poziomie 850 hPa    w styczniu I llpcu (wg Wltwlcklego, 1980)

W nawiasach temp. z powierzchni 500 hPa, gwiazdka oznacza strefy występowania największych południkowych gradientów temp. na każdej półkuli

-24

0,7

7,8*

13.6 16,9

23.2

27.3 28,0

27.4

26.4

25.1

20.7

16.2

11.4 4,6

-5,5*

-20,3

-38,7

-454

Itplcc

Tgjo____

-2,6 -0,3 4,4 8.0 114 16,7 19,0

19.2

18.3

17.6

15.7

12.4 6,7 13

-3,5 -103 -19,9 (-433) (-443)

Wrozklć

nnymzró

jdzyzwrob

rfokołobi

'itszeodst^

Imykoło 40. równoleżnika, w lecie - przesuwają się one do 70^?N. Odmiennie wygląda sezonowy ruch na półkuli południowej. Podczas lata największe gradienty występują w po-Hbiiżu 40. równoleżnika, zimą natomiast zbliżają się do krawędzi Antarktydy (70°S). Sytu-Ę ac/a taka powstaje w związku z gwałtownym wyziębieniem kontynentu w ciągu nocy po-■ lamej i niewielkim ochłodzeniem powietrza nad otaczającymi Antarktydę oceanami Jak I podaje Witwidd (1980), między 65 i 70°S średnie gradienty w łipcu wynoszą 1,6°C/111 I km; odzwierciedleniem tych gradientów jest największe zagęszczenie izoterm na Ziemi.

Złożonym rozkładem strefowym charakteryzuje się ciśnienie atmosferyczne. Najgłębsze minimum średniego ciśnienia występuje w rejonie wokółantarktycznych kontrastów termicznych. Wyraźnie zaznacza się także obecność niżów barycznych w umiarkowanych szerokościach półkuli północnej. Okołorównikowy pas obniżonego ciśnienia zaznacza się słabiej, podobnie jak mało wyraźne jest maksimum temperatury na równiku (rys. 12.5).