str06 (11)

okazało się, że pancerz ówczesnych czołgów niemieckich — stosunkowo cienki — jest z łatwością przebijany przez pociski nowych armat z dowolnych odległości. W świetle tych faktów zapadła decyzja, aby ZiS-2 zachować jako rezerwę na wypadek zastosowania przez wroga wozów bojowych znacznie silniej opancerzonych i na razie nie przyjmować do uzbrojenia armii.

Przedstawiając gotowy prototyp armaty przeciwpancernej, W. Grabin wraz z zespołem zaproponowali również — przez ustawienie na jej łożu krótszej lufy kalibru 76 mm z hamulcem wylotowym, pochłaniającym część energii odrzutu — stworzenie nowej, lżejszej armaty dywizyjnej. Propozycje konstruktorów nie zyskały w tym czasie uznania, wobec faktu przerwania produkcji tego typu dział, i zostały odrzucone.

Wkrótce po wybuchu wojny wysiłek przemysłu i jego moce produkcyjne skierowane zostały na ponownie uruchomioną produkcję 76 mm armat wz. 1939, która okazała się na ogół efektywnym środkiem walki z niemieckimi czołgami, choć w trakcie eksploatacji bojowej odkryto również pewne niedogodności. Jej przyrządy celownicze oraz mechanizmy naprowadzania znajdowały się po obu stronach zamka, co wymagało obsługi przez dwóch ludzi: to z kolei obniżało szybkostrzelność, co przy prowadzeniu ognia do celów tak ruchliwych jak pojazdy pancerne znacznie utrudniało pracę obsługi i było poważnym mankamentem.

Niezależnie od dobrych właściwości tak-tyczno-technicznych działa, stosunkowo skomplikowana budowa armaty pochłaniała sporo surowca oraz czasu. W warunkach wojennych, gdy przemysł otrzymał zadanie znacznego zwiększenia ilościowego produkcji, było to wielkim minusem.

W listopadzie 1941 r. zespół W. Grabina powrócił do znanej już koncepcji stworzenia nowego modelu armaty dywizyjnej.

„...Było prawidłowością, że wymagania taktyczno-techniczne — wspomina W. Grabin — otrzymywaliśmy od Głównego Zarządu Artylerii. Ale niektóre armaty opracowywaliśmy z własnej inicjatywy. Tak było i z 76 mm dywizyjną ZiS-3... Na gotowe łoże 57 mm armaty przeciwpancernej ustawiliśmy nową lufę 76 mm i otrzymaliśmy nowoczesną konstrukcję...”

Ogólną kompozycję armaty główny konstruktor powierzył młodemu inżynierowi A. Chworostinowi. Schemat i konstrukcja działa były podporządkowane dwóm zasadniczym celom: walce z piechotą i niszczeniu lekkich umocnień oraz zwalczaniu czołgów i innych wozów bojowych przeciwnika. Ponieważ front żądał nieustannie coraz więcej i więcej armat, zdecydowano się na uproszczenie konstrukcji lufy: zamiast swobodnej lufy z tzw. płaszczem zastosowano lufę jednolitą. Pozwoliło to znacznie zmniejszyć pracochłonność jej wykonania oraz obniżyć koszty.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
str06a [TERYSTYKA TAKTYCZNO-TECHNICZNA PODSTAWOWYCH ARMAT DYWIZYJNYCH ARMII CZERWONEJ w LATACH 19IS-
KS. KONRAD FEDOROWSKI „Iskra”. Czytamy w nim m.in.: obecnie wszystkie lufy armat i karabinów Armii C
Pakiet ECTS - Europeistyka 11°, rok ak. 2010-11 Rekrutacja na studia stacjonarne przebiega na podsta
OPIS TECHNICZNY Podstawa opracowania 1.1.    Zlecenie Inwestora. 1.2.
Zdjęcie1169 I. Opis techniczny 1.1    Podstawa opracowania I cm.it projektu realizowa
Slajd76 (11) Politechnika WrocławskaPrzepustowość skrzyżowań drogowych - podstawowe definicje (c.d.)
Slajd77 (11) Politechnika WrocławskaPrzepustowość skrzyżowań drogowych - podstawowe definicje (c.d.)
OPIS TECHNICZNY.1.    PODSTAWA OPRACOWANIA. Podstawą opracowania dokumentacji technic
R123 Strojenie PRZEGLĄDPRZYGOTOWANIE Sprawdzić stan techniczny podstawy anteny i anteny 2 3

więcej podobnych podstron