Magazyn6
2001

CENA

ten wzrost cen dóbr produkcyjnych jest spowodowany tem, iż w pozostałych gałęziach produkcji popyt za temi dobrami pro-dukcyjnemi jest malejącą funkcją ceny. Dlatego też szereg ekonomistów określa krzywą podaży jako „odwróconą krzywą popytu". Wprawdzie pojedynczy producent uważa przy wolnej konkurencji ceny dóbr produkcyjnych za stałe, gdyż zakup jego stanowi tylko drobną cząstkę całkowitego zakupu dóbr produkcyjnych, jednakowoż, jeśli cała gałąź produkcji rozszerza swą produkcję, powoduje to podrożenie używanych dóbr produkcyjnych. Graficznie przedstawi się to, jako posuwanie się krzywej kosztów każdego producenta w górę wraz ze zwiększeniem produkcji przez wszystkich jego konkurentów. Od reguły, że przy wolnej konkurencji podaż jest funkcją rosnącą ceny, jest możliwy wyjątek w jednym wypadku. Może się bowiem zdarzyć, że nie-tylko poszczególny producent, ale cała gałąź produkcji stanowi tylko drobną cząstkę popytu na dane dobra produkcyjne. Np. elektrownie w Polsce nabywają tylko drobną część rocznej produkcji węgla. W takim razie, jeśli jest możliwe proporcjonalne powiększenie zużycia wszystkich dóbr produkcyjnych, można rozszerzyć produkcję danego dobra bez podwyższenia kosztów krańcowych, gdyż nie działa tutaj ani prawo zmniejszającego się przychodu, ani podrożenie dóbr produkcyjnych. W tym wypadku krzywa podaży jest linją poziomą, jak to przedstawia rys. 4.

5. Cena a koszty. Rozpatrując proces tworzenia się skali podaży, robiliśmy użytek tylko z jednej cechy wolnej konkurencji, mianowicie z tego, że wskutek wielkiej liczby producentów każdy z nich uważa cenę za niezależną od ilości przez siebie wyprodukowanej. Wynikiem tego jest pokrywanie się ceny z kosztem krańcowym. Jednakowoż z tego, że przy wolnej konkurencji ilość producentów danego dobra jest nieograniczona (patrz wyżej: pojęcie wolnej konkurencji) wynika, że cena nie może na dłuższą metę przewyższać średniego kosztu produkcji jednostki towaru (wliczając w ten koszt średni również oprocentowanie kapitału). Gdyby bowiem cena przewyższała koszt średni, powodowałoby to napływ kapitału (i pracy) do danej gałęzi produkcji, powiększenie podaży danego dobra oraz spadek ceny. Gdyby zaś cena była niższa od kosztu średniego, to wynikłe stąd straty powodowałyby odpływ kapitału (i pracy) z danej gałęzi produkcji, zmniejszenie podaży i wzrost ceny. Przy wolnej konkurencji cena jest równa z a-r ó w n o k o s z t o w i ś r e d n i e m u jak i kosztowi krańcowemu. Jest to t. zw. prawo kosztów produkcji. Znaczy to, że każdy producent produkuje taką ilość, przy której następuje zrównanie kosztu krańcowego z kosztem średnim. Teorja kosztów wykazuje, że jest to ilość produkcji, przy której koszt średni osiąga minimum. Zatem przy wolnej konkurencji każdy zakład produkuje po kosztach średnich minimalnych.

Jednakowoż w gałęziach produkcji, używających niepomnażalnych dóbr produkcyjnych, może nie być punktu, w którym koszt średni równa się kosztowi krańcowemu. Gdyż, jeżeli wskutek działania prawa zmniejszającego się przychodu koszt krańcowy stale wzrasta, koszt średni jest stale niższy od kosztu krańcowego (gdyż na wysokość kosztu średniego wpływa też koszt poprzednich jednostek, który tu jest niższy od kosztu następnych). Wówczas producent osiąga stałą nadwyżkę ponad koszt, gdyż cena jest równa kosztowi krańcowemu. Nadwyżka ta, którą nazywamy rentą, nie może zaniknąć wskutek konkurencji ze względu na niepomnażalność dóbr produkcyjnych, które są podstawą tego zjawiska. Gdyby bowiem ktoś, przyciągnięty przez tę nadwyżkę, chciał też produkować dane dobro, musiałby odkupić (lub wydzierżawić) pewną ilość niepomnażalnych dóbr produkcyjnych od ich dotychczasowych posiadaczy, którzyby odsprzedali je tylko po cenie zawierającej także rentę, jaką przez ich użycie można uzyskać. Dlatego mógłby produkować tylko przy zwiększonych kosztach średnich.

Z prawa kosztów produkcji wynika współzależność cen wszystkich dóbr. Jeśli bowiem, np. wskutek zmian w technice, nastąpi zmiana kosztów produkcji pewnego dobra, wówczas nastąpi przepływ kapitału z jednych gałęzi produkcji do innych, co powoduje zmianę wzajemnego ustosunkowania się różnych cen. Wynika stąd również właściwa interpretacja skali podaży. Podaż danego dobra zależy bowiem zarówno od cen dóbr produkcyjnych, używanych przy jego wytwarzaniu,

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Magazyn6
1801 610 CENA skalę popytu dla dóbr produkcyjnych. Przy-czem z reguły popyt na dobra pro
Makroekonomia - Wykłady dr D. Mitręga Wskaźnik zmian cen dóbr produkcyjnych (PPI). Pozwala szacować
Tworzenie wykresów świecowych 293 gwiazdy porannej jest zwiastunem wzrostu cen. Gwiazda poranna jest
Zadanie 2 Test T (T-TEST) W pliku Dane_wzrost_cen.sav próba jest duża nie ma, więc konieczności spra
Zadanie 3 Test T (T-TEST) W pliku Dane_wzrost_cen.sav próba jest duża nie ma, więc konieczności spra
Magazyn6
0901 601 CENA Od VIII wieku natomiast daje się stwierdzić silny wzrost cen i spadek siły
Magazyn6
1101 603 CENA to też o wzroście cen decydowała w pierwszym rzędzie produkcja srebra. W l
Magazyn6
1901 611 CENA ilości pewnych dóbr produkcyjnych (np. pracy i surowców) ze stalą ilością
Magazyn6
2101 613 CENA jak też od cen wszystkich dóbr wytworzonych, albowiem zmiana ceny każdego
makroekonomia ćwiczenia (15) . 7. Inflacja i bezrobocie Inflacja to proces wzrostu ogólnego poziomu
Inflacja - to wzrost przeciętnego poziomu cen i dóbr w jakimś okresie. Czysta inflacja jest przypadk
Zestawienie?n 03 2013 Zestawienie cen 2003-2013 Produkt 2003 2013 Wzrost cen Chleb 1,30 zł 3,50 z
zacznie wzrastać, ponieważ produkcja wzrasta powyżej potencjalnej. Wzrost cen zmniejszy realne salda
A B C D 1. Data transakcji Wskaźnik wzrostu cen 2.Cena transakcyjna 288 000
Czynniki kształtujące współczesne systemy zarządzania produkcją Wzrost cen surowców (w latach 1960
19 wych rozwiązań, a tym samym (zanim produkt przejdzie w fazę standaryzacji) -wzrost cen rynkowych.

więcej podobnych podstron