P1010206 (2)
** pUMintrT a
• w tvm fipfdilf gotowi mi Mwt *nt wmumtnyw w ^
w u. Łt**Lu(fl i n« dobro *woje licz* wszystkie *t»Jkt# sukcesy wpHemmych *utorów Magicznych. J«N1 |vlku wykasuj* •>»< J«W^ nowe Podejście do, T 1 tn*tyki TWctyry romanlyimu najpełniej formułują #Wv\f* poetulaty władnie mówiąc o formie dramatycznej, j Rewidują formę dramatu historycznego o tematyce ••‘'teriMifeiej nie z dziejów starożytnych, jak to naj-esfAici miało miej*** w tragedii klasycznej, ale t historii Kuropy now«»*yłneJ, głównie zaś z dziejów oj czyś-! t)Vłt orty czym temat nic ma być krępowany więzami i ft'rm*|l,vrll| jedności czasu i miejsca (Stendhal, Radne, i ókakespeare, 1823).
S'» przeszkodzie do zrealizowania tych planów stały! główni dwa czynniki.'
1\ Cenzura była o wiele ostrzejsza dla utworu drama- I tycznego, jako wchodzącego w bezpośredni kontakt zel zbiorowym odbiorcą, niż dla utworu książkowego, i tym się tłumaczy fakt, że bardziej postępowy rodzaj roman- j ty.-nui (grupa Globe’u) wytworzył ciekawe, nie obliczone jedynie na wydanie książkowe i zupełnie się nie liczące z wymaganiami sceny utwory dramatyczne i (głównie Mćrimće'go Teatr Klary Gazul oraz tzw. przy-1 sfowia romantyczne).
2, Tragedia stanowi wielki repertuar teatralny i jest grywana wyłącznie przez oficjalny, subwencjonowany przez rząd teatr, jakim jest Komedia Francuska, która istnieje od r. 1680. Pielęgnowana tam jest i przekazywana sobie przez poszczególne generacje aktorskie sztuka stylowej interpretacji utworów klasycznych:
obowiązuje wydobycie witjfalkkii mittoni gicznych i wartości Hiftyrinirh tekstu, nlfhstny gest, śpiewne. melodyjne i petetytme iiruen wrelttitnit wiersza, które stanowi tajemnicę tawodową aktorów Komedii Francuskiej. Inne teatry paryskie, teatry buł* warowe, muszą się liczyć a upodobaniami odbiorcy, który płaci, i nie sięgają po wielki repertuar nie po* trafią go zagrab i nie może on przemówić do niewyrobionego kulturalnie widxa; specjalizują się więc w okresie romantyzmu w tanich wodewilach o niewybrednym humorze oraz w melodramatach opartych na gwałtownych, wstrząsających efektach uczuciowych i widowiskowych, wymagających odpowiedniej gry (gwałtowne gesty, przesadna mimika, realistyczne efekty głosowe, jak krzyk, jęk, płacz). Ten tzw. „rodzaj frenotyczny", utożsamiany niesłusznie z tendencjami romantycznymi w zakresie dramatu, nie cieszył się uznaniem krytyki i elitarnego odbiorcy, zaś aktorzy Komedii Francuskiej nie życzyli sobie zmieniać stylu swojej gry, który im zapewniał monopol w zakresie ich repertuaru, nie chcieli narażać swoich głosów dla wydobycia melodramatycznych efektów i nawet w pełni zwycięstwa romantyzmu zachowają się wobec niego nieufnie, gdyż będzie od nich wymagał całkowitego przestawienia techniki gry dla oddania namiętności ludzkich w sposób bardziej bezpośredni i szczery.
Romantycy zdawali sobie sprawę, że pełnym ich zwycięstwem, oficjalnym uznaniem ich kierunku ma być zdobycie pierwszej sceny Francji. Jasne też jest, dlaczego Hugo, od kiedy został właściwym przywódcą
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
A 4 Mi Si, *x*nt lw*Ą1i C A 4 Mi Si, *x*nt lw*Ą1i C belki ułlf„t+vL*V*Ł
Geografia turyzmu2 I u )
Fizjo6 a fI VA «NT ¥: • © ^ » <$ T łT**0 > Ljp^ r^ c Jn* ^; v k?
ODOO $ N Mi □DULI
0 30 o Nie wolno mi iccKać 0 leuio! Nie mo?e łu jechać rowerem! Pokoloruj maki zyo
ii n II ! 1 ■ Mi I Łjifl 11 r M Jl_ 11 lii i fl
72046 skanuj0005 M 11; il / v n a i(mI u w i1 I n >■ ti f» lt i
W to®Tfl LVl UŚM r Mi tó FW 1 j^M#A 1
więcej podobnych podstron