Polska Poezja XV w0 1
94 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU
Sam do Siradza uciekszy, zbył;
Z starostą się tam nie bronił,
60 W pokoju gród Tatarom spuścił.
Z kanonikiem Bodzęta . Dziekan poszedł do Rzyma,
Prze odpusty sam tam z płaczem jął papieża żędać, By mu odpusty raczył dać,
65 Skażonych ko[ś]ciołow poprawiać.
Bonifatius, papież miły,
Płaczliwy[mi] prośbami skłoniony,
Wielkie odpusty tam jim jest dał:
w. 58 Siradz — Sieradz, stolica księstwa sieradzkiego, nad Wartą; uciekszy — uciekłszy, schroniwszy się; zbyć — umknąć, zniknąć.
w. 60 w pokoju — w spokoju; spuścić — zostawić, oddać, w. 61—65 Mowa o podróży dziekana kościoła sandomierskiego, Bodzęty, z kanonikiem Wojciechem do papieża Bonifacego VIII (w r. 1295, a więc już po trzecim najeździe Tatarów w r. 1287), któremu przekazali list ówczesnego księcia sandomierskiego, Bolesława (por. Rocznik świętokrzyski, wyd. A. B i e 1 o w s k i [w:] Monumenta Poloniae Historica, t. III, Lwów 1878, s. 73—75). Rocznik mylnie łączy tę podróż z rokiem 1259, być może również imię księcia wprowadzone jest omyłkowo (od r. 1292 władzę w Sandomierzu zdobył Wacław II).
• w. 62 poszedł (pojć) — udał się; do Rzyma — do Rzymu.
w. 63 prze — mając na względzie; jąć — zacząć; żędać — prosić, upraszać.
w. 65 skażony — naruszony, zniszczony, tu także: zbezczeszczony; poprawiać — odnawiać, przywracać dawny stan; chodziło głównie o kościół Najśw. Marii Panny, który został zbezczeszczony i spalony, w. 66 Bonifatius — Bonifacy, w. 67 płaczliwy [mi] — w rkps.: płaczliwy. w. 68 jest dał — dał (czas przeszły złożony); o rodzajach odpustów przyznanych sandomierskiej kolegiacie mówi cytowany w Roczniku tekst bulli papieża Bonifacego VIII z r. 1295.
Jele dni do roka bywa,
70 Tele lat Sędomirz odpustów miewa.
Tu stąd baczcie, iżeć tak dawno Rozlewają krew ludzką marno,
Aleć dzisia więcej pewno,
Bo grzeszą już ludzie barzo,
75 Przeto je karze Bog jawno.
Polepszmy się już, krześcijani,
Podźmy z Krystem na ty to pogany,
Mękę Bożą wspominając,
Jego świętych też wzywając —
80 Podda-ć je Jezus w naszę moc.
Przodków naszych mężność wspomieńmy,
Krzyż [z] włócznią Bożą w swem siercu miejmy,
w. 69 jele — ile; do roka — w roku. w. 70 tele — tyle.
w. 71 baczyć — uświadomić sobie, wyciągnąć wniosek; iżeć — że. w. 72 marno — na marne, niepotrzebnie, w. 73 pewno — na pewno, niewątpliwie, w. 74 barzo — bardzo.
w. 75 przeto — dlatego; je — ich; jawno — otwarcie, w sposób oczywisty.
w. 77 Wezwanie do wyprawy przeciwko poganom (Tatarom i Turkom) oraz wcześniejsza (w. 26—30) prośba do Boga o pognębienie tychże nieprzyjaciół pozwalają zaliczyć ten utwór do grupy tzw. turcyic; jest to prawdopodobnie pierwsza turcyka w języku polskim; na ty — przeciwko tym.
w. 78 Nawiązanie do początkowych słów pieśni poprzedniej, w. 80 podda-ć je — wyda ich; moc — władza; podda-ć je w naszę moc — pozwoli ich zwyciężyć.
w. 81 W rkps.: przothkow; mężność — męstwo; wspomieńmy — wspomnijmy.
w. 82 krzyż [z] włócznią — narzędzia męki Chrystusa, które mają przypominać człowiekowi dzieło odkupienia.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Polska Poezja XV w 1 62 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU Wetknie za nadrę kapicę, 4S0 Zawodem na koni
Polska Poezja XV w 1 T 64 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU MAJISTER ciicit 480 Chcę
Polska Poezja XV w& 1 82 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU Rzekł Święty Piotr je [ŚWI
Polska Poezja XV w 6 1 42 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU Podał jemu ryby s morza Chcąc go zbawić wsz
Polska Poezja XV w 1 70 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU D Dziatki s matką narzekają, Bracia mię rzko
Polska Poezja XV w) 1 T 92 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU Krom dziatek, wdów; tamo
Polska Poezja XV w 2 1 34 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU DE MORTE. PROLOGUS ćfftrj Gospodzinie wszec
21643 Polska Poezja XV w$ 1 V 78 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU Dziatki * we smętk
42061 Polska Poezja XV w 1 68 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU utwór ma formę dialogu. Na końcu dodan
42869 Polska Poezja XV w 1 50 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU Gdyby się urobiła — A potem lepiej [cz
75448 Polska Poezja XV w 1 58 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU ( Sama w lisie jamy łażę, Wszytki lisz
30532 Polska Poezja XV w 1 80 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU O moj Oćcze, Twórcze miłościwy, Daj du
więcej podobnych podstron